Λευτεριά..

Και πέφτουνε οι βόμβες σα βροχή

κι ακούγονται ουρλιαχτά και τρίζει ο τόπος.

Μι’ αβάσταχτη της νίκης συντριβή.

Η φύση τώρα κείτεται νεκρή.

Τα μάτια κλείνουν, πιέζονται τ’ αφτιά

και σφίγγονται οι καρδιές να μην πονούνε.

Και ξάφνου μια φωτιά τις διαπερνά.

Κι ο τρόμος τώρα σέρνεται μπροστά.

Ψυχές στη διαπασών μοιρολογούν

το άπορο το σώμα που ’χουν χάσει.

Θαμμένο στα συντρίμμια το θρηνούν.

Για τ’ αύριο που θα ’ρθει του μιλούν.

Άμοιρη η πόλη βάφεται καπνός.

Άμοιρη η τύχη χάνεται στο δρόμο

κι όλα μια στάχτη, λύπη και θυμός.

Χρήμα και δόξα, ο βάναυσος εχθρός.

Και πέφτουνε οι βόμβες σα βροχή

και πνίγεται η γη και βγάζει αίμα.

Και τρέμουνε τα πόδια στη φυγή.

Κι αρπάζεται η ευχή απ’ τη βουή.

Οι δρόμοι κρύβονται μες στις ντροπές

κι οι γέφυρες για τ’ άγνωστο βογκούνε.

Αγάλι, να χαθούν οι αστραπές,

να βρουν λιμάνι νέο οι προσευχές.

Ζωές σακατεμένες ξαγρυπνούν

βαδίζοντας στη γη των οριζόντων.

Στα χέρια λίγη άμμο κουβαλούν.

Πατρίδα τη φωνάζουν κι επιζούν.

Μια νέα μάνα στέκει η ξενιτιά

κι η ευχή, να ποτιστεί με Λευτεριά.

Στέλλα Πετρίδου

Το ποίημα απέσπασε το Γ' Βραβείο Έμμετρης Ποίησης στον Γ' Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό των Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού τον Μάρτιο του 2020.