Το σκοτάδι..

Δε φοβάμαι το σκοτάδι, σου λέω.

Το σκοτάδι είναι φως στη σιγή.

Κάθε βράδυ που απλώνει και ζει

κι εγώ αθόρυβα στα βάθη της πλέω,

την καρδιά μου ελεύθερη αφήνω

να βρει χώρο σ’ αδούλωτη γη.

Είναι κόμπος και ζάλη η μέρα

κι η αλήθεια της καημός στην ψυχή.

Σαν τη λούζουν ο πόνος κι η οργή

κι η συνήθεια την πάει πιο πέρα,

στα τραχιά της ψευτιάς μονοπάτια,

απομένει στο τέλος ρηχή.

Δε φοβάμαι το σκοτάδι, σου λέω.

Το σκοτάδι είναι φως λαμπερό.

Κάθε σπίθα του ορμά στο μυαλό

κι εγώ πάνω απ’ τα χνάρια της καίω,

γιγαντώνω φωτιά για να ζήσω,

ν’ αφεθώ στον δικό της καιρό.

Κι αν με βια με τραβάει πιο πέρα

η αυγή κι απ’ τα ωραία ξυπνώ,

παίρνω φόρα να χτίσω ουρανό

με βοηθό το δικό μου αγέρα.

Μα ’ναι μπόρα η λαχτάρα που νιώθω

κι ένα ψέμα με ρούχο στιλπνό.

Δε φοβάμαι το σκοτάδι, σου λέω.

Το σκοτάδι μου ταιριάζει πολύ.

Μοιάζει μέρα τ’ ονείρου κραυγή,

μοιάζει θέλω του πόθου γενναίο.

Στο σκοτάδι αφήνομαι κύμα,

μια γλυκιά της σκιάς μου εκβολή.

Γιατρικό στην ανάγκη μου η νύχτα,

η μεγάλη των άστρων πηγή,

που σκορπίζει στον πόθο ζωή,

όταν λέει στα δεινά καληνύχτα.

Προσευχή να κρατήσει για πάντα

η χαρά που σιμά της ριγεί.

Στέλλα Πετρίδου

Το ποίημά απέσπασε το Β' Βραβείο στον 35ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό "Σικελιανά 2019", τον Ιανουάριο του 2020.