Αρνούμαι να κουβαλήσω πάνω μου τα χρόνια τα φθαρμένα,
το σκήπτρο του γερόλυκου, του τάχα έμπειρου, του δυνατού!
Αρμούμαι να παραδώσω ψυχή στο άδειο τίποτα
κι ας με πουν δειλό, αγροίκο, τιποτένιο!
Τον πλούτο δε νοστάλγησα, μήτε τη δόξα κυνηγώ.
Για ένα είμαι βέβαιος, την αρετή γυρεύω,
εκείνη που, ανώτερη, τα πάντα υπομένει
και τα πολλά δεν τα φθονεί και προχωρά
και μπρος στο φόβο της τολμά, δεν κάνει πίσω,
δε λυγά, στα δύσκολα ανασαίνει.
Στα όχι των πολλών με θάρρος περπατάω
και στο ταξίδι της ζωής το φως ψάχνω να βρω.
Μες στο σκοτάδι που οι πολλοί τη σύνεση γυρεύουν,
κάλλιο γενναίος να χαθώ, εν γνώσει ζωντανός,
παρά νεκρός να σέρνομαι, μωρός, παρατημένος!
Στο κατακάθι της ζωής δε βρίσκω χώρο να σταθώ.
Επιλογή μου η ζωή, η τύχη ρόλο δε βαστά
σε εκείνο που οι άνθρωποι φωνάζουν πεπρωμένο.
Τρελό, τρελό κι αν θα με πουν,
της σκέψης υπηρέτη,
είναι που νου ελεύθερο κανείς δεν ξεγελά.
Τιμή στο δάσκαλο της γης, στον επιστήμης φίλο,
στο μουσικό, στον ποιητή, στο ρήτορα, στο στοχαστή!
Τιμή σ' αυτόν, που με φωνή ταξίδι στους αιώνες,
παράδειγμα 'ναι ζωντανό σ' ακούραστο στρατιώτη
και οδοιπόρος σε ζωή που αλήθεια μόνο αναζητεί!
Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος με τίτλο «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Ο ΣΤΑΓΕΙΡΙΤΗΣ» των εκδόσεων «εχέδωρος εκδοτική», Θεσσαλονίκη 2017.
Ακολουθεί η απαγγελία του ποιήματός μου στην τελετή απονομής των βραβείων του εν λόγω διαγωνισμού:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου