Τρίτη 27 Αυγούστου 2019

Στέλλα Πετρίδου: Συμμετοχή στην "Κυπριακή Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2016"

Έλλην

Μισόγυμνος σέρνεσαι στης μοίρας το δρόμο,
εκεί, που οι άρχοντες σου φέρανε πόνο.
Τη θάλασσα εμάγεψες γαλήνη να ’ρθει,
μα τώρα στο χέρι σου μαντήλι πενθεί.

Που πήγαν τα όνειρα καημένε ιππότη;
Τουφέκι εκράτησες στη μάχη την πρώτη.
Τον ύμνο εδόξασες, φωνή δυνατή,
να μάθει τη χώρα σου όλη η γη.

Με άλογο πέρασες βουνό πεδιάδα,
σημαία κυμάτισες να φέρεις Ελλάδα,
να μάθουν ο Έλληνας πως είν’ δυνατός.
Κουράγιο στην πέννα σου, να φύγει ο οχτρός!

Απρίλεψε κι έρωτας χορεύει, γελάει,
μα έλα που η φτώχεια σου την πόρτα χτυπάει.
Το στέρνο σου μάτωσες, σπουργίτι γυμνό.
Ποιος τάχα σε λάβωσε και κλαίς μοναχό;

Στη γλάστρα σου εφύτεψες λουλούδι θλιμμένο.
Δε στέκει μονάχο του, λυγά ξεχασμένο.
Ψυχή που υπέφερες, πως ξέρεις κι ανθείς;
Σαν τρέμεις τον ίσκιο σου, φοβάσαι, ριγείς.

Μα πάλι σαν άνεμος τη σκέψη σκορπάει,
ζεσταίνει η ανάμνηση, σπαθί που μεθάει.
Ορθώνεις ανάστημα, κραυγή ν’ ακουστεί,
να σώσεις ό,τι έμεινε κι ακόμα επιζεί.

Κι αν έρημος σέρνεσαι στης μοίρας το δρόμο,
εκεί, που οι άρχοντες σου φέρανε πόνο,
ελπίδα φορτώνεσαι να φέξει ένα φως,
να σώσεις τη χώρα σου ξανά δυνατός.

Τις φλέβες σου σαν πότισες λευκό γαλάζιο αίμα,
χίλιες φορές να καίγεσαι, πάλι θα καμαρώνεις!

*****

Στα όρια της ανέχειας

Κυλιέμαι
στο βούρκο από κατάντια λαβωμένος,
χίλιες πληγές να πολεμώ μονάχος,
αφού κι οι φίλοι μου με ξέχασαν κι αυτοί.

Κρατιέμαι
με ό,τι γλυκό και τρυφερό μου ’χει απομείνει.
Στα βάθη της καρδιάς μου φυλαγμένη,
μια ανάμνηση ζεστή, νοσταλγική.

Παρηγοριέμαι,
υπομονή στα δύσκολα κι όπου με βγάλει,
δε με λυγίζει η ζωή μου η προδομένη
κι ας είναι ολάκερη μια στάλα απ’ το γκρεμό.

Προσεύχομαι
υγεία να ’χω, Παναγιά μου, τίποτ’ άλλο.
Μόνο αυτό μου απόμεινε να ελπίζω,
πως κάποια μέρα πάλι όρθιος θα σταθώ.

Ακροβατώ
χωρίς φτερά, χωρίς μιλιά, χωρίς βοήθεια
σ’ ένα σκοινί λεπτό που ’ν’ έτοιμο να σπάσει
σκορπίζοντάς με σε αβάσταχτη σιωπή.

Ισορροπώ,
χαμογελώ και στα στραβά και στα χαμένα.
Κάποτε έκρυβα τη δύναμη για μένα,
μα τ’ όνειρά μου ρόδα που άλλαξε στροφή.

Καρδιοχτυπώ.
Ειν’ η ανέχεια που τα όρια ξεπερνάει
και μολυσμένος ο αγέρας τη θεριεύει.
Ψυχή και σώμα εδώ, θυσία στο κενό,

μα προσδοκώ
σαν από θαύμα η χαρά να ξημερώσει
κι απ’ τα υπόγεια το φως να με λυτρώσει,
ουράνιο τόξο σε καθάριο ουρανό.

*Γ' Βραβείο στον 16ο Ετήσιο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης του λογοτεχνικού περιοδικού "Κελαινώ", στην κατηγορία σύγχρονη ποίηση.
Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, Αθήνα, 13 Νοεμβρίου 2016

****

Κι αν βρεθώ κάπου μακριά
κι αν ξένος τόπος με σκορπίσει ρημαγμένη
και τσακισμένη σαν τη σκόνη στο κενό
σ’ άλλο πλανήτη, σ’ άλλη γη να τριγυρνώ
κι αν η βροχή που πέφτει χάμω θυμωμένη
με παρασύρει κι άλλο μόνη δε βαστώ
μέσα στη δίνη της βουής παραδομένη
να ακροβατώ βήμα μισό πριν το γκρεμό,
δε θα χαθώ.

Κι αν βρεθώ κάπου μακριά
κι αν ξένο χέρι με τυλίξει τρομαγμένη
κι εγκλωβισμένη από φόβο μαραθώ,
σαν ’να σπουργίτι σε κλουβί τυραννικό
κι αν η φωνή που πέφτει χάμω λυπημένη
μ’ εγκαταλείψει κι από λήθη ξεχαστώ
μέσα στην τρέλα του καινούριου βουτηγμένη
να τρεμοσβήνω δέσμιο φως σ’ άλλο ουρανό,
δε θα χαθώ.

Αντέχω δες!
Σε μια ψυχή γυμνή κι ερημωμένη,
που αργοπεθαίνει κάθε ώρα και λεπτό,
κείνο το όνειρο του πόθου μου προσμένει
να ξαναζήσει ό,τι άφησε μισό.
Μα σ’ ένα υπόγειο αντοχής παραδομένη
η σκέψη αφήνεται παράθυρο ανοιχτό,
να ’ναι το θαύμα της αγάπης περιμένει
ευχή ν’ ανθίσει απ’ την αρχή τ’ αληθινό
μ’ άλλον καιρό!

*Α' βραβείο με έπαινο στον 7ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ε.Π.Ο.Κ.

Τα ποιήματα συμπεριλαμβάνονται στο δεύτερο τόμο του βιβλίου "Κυπριακή Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2016" (Ετήσια Λογοτεχνική Έκδοση Ε.Π.Ο.Κ., Αθήνα 2016)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου