Μη ρωτάτε να σας πω γιατί σωπαίνω.
Μοιάζει η φωνή μου με ρολόι σταματημένο.
Κι αν οι λέξεις μου δε βρίσκουν ουρανό,
λεπτοδείκτες μοιάζουν που ’σπασαν στα δυο.
Μη ρωτάτε να σας πω γιατί σωπαίνω.
Μοιάζει η μοίρα μου σαν της φυγής το τραίνο.
Κι αν οι σκέψεις μου αλλάζουνε σταθμό,
επιβάτες μοιάζουν δίχως προορισμό.
Μη ρωτάτε να σας πω γιατί θυμώνω.
Μοιάζω δαίμονες στην πλάτη να σηκώνω.
Κι αν χαράματα με βρίσκει μια ευχή,
με τραβάει τη μια, την άλλη μ’ απωθεί.
Μη ρωτάτε να σας πω γιατί θυμώνω.
Μοιάζω κύμα που στα πέλαγα παγώνω.
Κι αν τον ήλιο μου υπόσχεται η φυγή,
το σκοτάδι στα βαθιά μου αιμορραγεί.
Μη ρωτάτε να σας πω γιατί επιμένω.
Μοιάζω άβυσσος στο ψέμα μου να μένω.
Κι αν φουρτούνα η ζωή μου συναντά,
τα σκαλιά της ανεβαίνω αργά αργά.
Μη ρωτάτε να σας πω γιατί επιμένω.
Μοιάζω ακόμα την οδύνη να υπομένω.
Κι αν τα χνάρια μου θρηνώ στα σκοτεινά,
ένα κλέβω από νωρίς να βγω μπροστά.
Μη ρωτάτε να σας πω γιατί ελπίζω.
Μοιάζω μ’ όνειρα το μέλλον να ποτίζω.
Κι αν οι εικόνες μου λυγίζουνε στο φως,
την ημέρα τους χαρίζομαι φρουρός.
Μη ρωτάτε να σας πω γιατί ελπίζω.
Μοιάζω ήρωας που δύσκολα λυγίζω.
Κι αν τα σύννεφα μου τάζουνε βροχή,
ξεγλιστρώ και δρόμο παίρνω στη ζωή.
Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα απέσπασε το Α’ Βραβείο Ποίησης Προβληματισμού
στον 34ο Διαγωνισμό «Σικελιανά 2018» από το Καφενείο των Ιδεών, τον Ιανουάριο του 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου