Σβήνουν κι οι υποσχέσεις που ζωγραφίστηκαν
μ' ένα κλαδί στην άμμο.
Αντίο, μεγάλη μου αγάπη,
αγάπη καλοκαιρινή,
χρυσοκέντητη!
Με τ' αλμυρό μου δάκρυ
σε χρήζω πια ανάμνηση,
την πιο γλυκιά,
την πιο ζεστή μου συντροφιά
στα κρύα βράδια του καινούριου μου χειμώνα.
Απόψε σβήνει το φεγγάρι
για να δροσίσουνε οι στάλες του Σεπτέμβρη
το Φθινόπωρο.
Αντίο, ανάσα μου κι αίμα!
Τους όρκους σου δεν κράτησες στη συννεφιά
και τώρα πια παρηγοριά
στην άδεια μου αγκαλιά
αφήνεται το ψέμα σου να υπόστεγο.
Ανασαιμιά.
Απάτη και λαχτάρα.
Αχ, πως πονούν τα σωθικά!
Απόψε που σβήνει θλιβερά το καλοκαίρι
και το φεγγάρι σκοτεινιάζει τη χαρά,
μια μπόρα μόνο καρτερά.
Φθινόπωρο και μοναξιά.
Στέλλα Πετρίδου
Απο τα ωραιότερα!!που έχω διαβάσει!! Για εμας που ηλικιακά μπήκαμε στο φθινόπωρο μας αγγίζει περισσότερο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή