Φθινόπωρο..

Φθινόπωρο η ψυχή μου και αρρώστησε.

Ποιο σύννεφο να ’ρθει για να τη σώσει

χωρίς βροχή, χωρίς μια σταγόνα δάκρυ,

χωρίς ντροπή, χωρίς έλεος κι απάτη;

Τις μέρες φυλακίζεται προσμένοντας

την αύρα ενός παλιού καλοκαιριού της,

τη νιότη μιας περαστικής ανάμνησης,

το ψέμα μιας επώδυνης απάρνησης.

Τις νύχτες περπατά πάνω σε βότσαλα,

σε ονείρου μαγεμένο ακρογιάλι

ποτίζοντας τα θέλω της με κύματα,

με αγάπης ταξιδιάρικα μηνύματα.

Μα είναι που ενδόμυχα μαραίνεται,

γιατί ο καιρός δεν είναι καλοκαίρι.

Και πώς να τρέξει Αύγουστος στο αίμα της;

Και πώς να ζει παράφορα στο ψέμα της;

Φθινόπωρο η ψυχή μου και πικραίνεται.

Ποιο χέρι να γιατρέψει την πληγή της,

να σβήσει ο μισεμός από τα βάθη της,

να σώσει τη θλιμμένη από τα πάθη της;

Η μοίρα της αφήνεται στις φυλλωσιές,

μα κάθε που ανεμίζουν χάμω στάζει.

Σε αέρα ξεχασμένο παραδίδεται,

σε δρόμους μελαγχολικούς σκορπίζεται.

Τοπίο γυμνωμένο η Ιθάκη της.

Καθρέφτης πέφτει πάνω στην ποδιά της

και κάθε που βραδιάζει μες στην έρημο,

το βλέμμα της νεκρό θυμίζει κι έρημο.

Περίεργος καιρός και πώς να λυτρωθεί

ψυχή που βγαίνει μέσα από τη φλόγα;

Στα σύννεφα γλιστρά, τάμα αφήνεται.

Η σπίθα της ζωή ζητεί και γίνεται.

Στέλλα Πετρίδου

Από την ποιητική συλλογή "Ο καιρός", εκδόσεις "άλφα πι".