Τεύχος 289
Γενάρης-Φλεβάρης 2018
Δυο ποιητικές συλλογές κάθε χρόνο, εδώ και τρία χρόνια, δεν είναι λίγη δημιουργία για την ποιήτρια Στέλλα Πετρίδου. Είναι σαν τον Καβαφικό "βυζαντινό άρχοντα στιχουργούντα", που στην ανέμελη εξορία του φτιάχνει ποιήματα και "ορθοτάτους ιάμβους", όπως ο ίδιος με αυτοπεποίθηση και καμάρι λέει. Σε αντίθεση ο Καβαφικός, πάλι, Ευμένης παραπονιέται πως μέσα σε δυο χρόνια ένα "άρτιο", όπως το ονομάζει, ποίημα έγραψε.
Τα 42 ποιήματα και τα πέντε τραγούδια, που έχει η τελευταία ποιητική συλλογή της Στέλλας Πετρίδου δείχνουν μια παραγωγικότητα θαυμαστή, που έχει άνεση στίχου και ρίμας, η οποία σε μερικά ποιήματα είναι και εσωτερική, στα ημιστίχια δηλ. Υπηρετώντας και σ' αυτή της τη συλλογή την παραδοσιακή ποίηση δεν αφίσταται από το να (ας μου επιτραπεί η έκφραση) παίρνει κουταλιές κι απ' τη μοντέρνα. Αυτό το "πάντρεμα" προκαλεί κάποια ερωτήματα ή σαν τον ποιητικό Ευμένη κάποιες παρεμβάσεις ή διορθώσεις, που ασφαλώς ο ίδιος και ιδίως, φαντάζομαι, ο αναγνωρισμένος ποιητής Θεόκριτος (πάντα στο ίδιο ποίημα του Καβάφη) θα επέβαλε, για βελτίωση των ποιημάτων του.
Με άλλα λόγια, ένα, ή και περισσότερα, ξανακοιτάγματα όσων το ποιητικό ταλέντο της Στέλλας Πετρίδου έμμετρα παρουσιάζει στα θέματά της, που ως επί το πλείστον είναι βιωματικά ή και υποκατάστατα βιωμάτων.
Ο αποδέκτης τους πάντως ξαστοχά τον κόσμο που ζει και ευχάριστα ταξιδεύει στον ονειρικό δικό της.
Παν. Σ. Παρασκευαΐδης
Ιστορικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου