Όμορφη μέρα, του φθινοπώρου, πρωινή.
Ατένιζε ο ήλιος στ’ ανοιχτά της
κι η θάλασσα, καθρέφτης του,
τη λάμψη του μεθούσε.
Ο ουρανός απέραντος, καθάριος, γαλανός.
Με ένα αγέρι δροσερός,
σαν χάδι αγκάλιαζε τις φυλλωσιές
των δέντρων και γελούσε.
Και μες στα όμορφα, μιαν ομορφιά κι εσύ.
Νότα αυγουστιάτικης αυγής,
σαν πρόβαλες από μακριά
στα ολόλευκα ντυμένη.
Άρωμα γνώριμο, ζεστού καλοκαιριού,
μιας θάλασσας απέραντης αλμύρα,
που ’ταν ολάκερη θαρρώ
επάνω σου αφημένη.
Κι ορμητικά κυμάτιζαν γαλάζιο φως
οι κόρες των ματιών σου, φλογερές
σαν έπεφταν στο πέλαγο,
που αδούλωτα θωρούσαν.
Κι ο ήλιος χτένιζε τα μαύρα σου μαλλιά,
που ανέμιζαν σαν ζήλευαν της θάλασσας
το κύμα και χρυσαφένια ντύνονταν
χαρούμενα εμπρός του.
Μα βλέμμα είχες παγερό, θλιμμένο και νωθρό.
Γεύση χειμώνα άπλωνε, ατέλειωτη
η σιωπή σου, πέρα ως πέρα μακρινή
και ξένη και πικρή.
Τη σκέψη σου σαν άνεμος με δύναμη σκορπούσε
στο δαντελένιο θαλασσί, σ’ εκείνο
που θωρούσε με νοσταλγία περισσή
ζητώντας μια στιγμή.
Και ίδιο αίνιγμα βαθύσκιωτο εσύ,
καλοκαίρι ζεστό και χειμώνας βαρύς,
νύχτα και μέρα και ήλιος και βροχή,
όλα εσύ, μόνο εσύ.
Κι ακόμα εδώ τη σκέψη να ορίζεις,
σε ίδια εικόνα του μυαλού δοσμένη,
στο ξύπνημα μιας χαραυγής,
φέρνοντας άρωμα καλοκαιριού, μα γεύση από χειμώνα…
Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική συλλογή "Μίλα μου γι' αγάπη", εκδόσεις "άλφα πι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου