Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

Θυμίζεις κάμαρες κλειστές..

Βρέθηκα πάλι στη γωνιά μου,
σ’ ένα δωμάτιο αδειανό μέσα σε πλάνη,
φωτογραφίες να κοιτάζω συνεχώς
και το μυαλό να ταξιδεύει μεθυσμένο.

Και να σου εδώ ξανά να πλέκει
θολές εικόνες και να πλάθει παραμύθια,
που ίσως ποτέ, ποτέ αληθινά δεν γίνουν,
μα τόσο όμορφα τη σκέψη μου ορίζουν.

Και με τρομάζει μια σκιά,
μην τύχει και ποτέ μου πια δε σε βρω,
ποτέ ξανά το χέρι σου,
ποτέ μου δεν αγγίξω.

Και νοσταλγία μπάζει από παντού,
σαν ένας πόθος δανεικός,
απρόσμενο βασανιστήριο,
που τελειωμό δεν έχει, μήτε και πίσω γυρισμό.

Που μου θυμίζει διαρκώς,
τι είχα κάποτε και τώρα πια μακριά μου στέκει.
Που μου καρφώνει στην καρδιά μια μαχαιριά,
ποιος είμαι αληθινά και που στ’ αλήθεια είμαι.

Κι όμως θυμάμαι.
Θυμάμαι ακόμα τη ζεστασιά απ’ το σώμα σου,
όταν τα χείλη σου ακουμπούσαν τα δικά μου.
Ναι, το θυμάμαι.

Θυμάμαι αυτό το κάτι,
το βαθύ,
που ανατριχίλα μ’ έπιανε
κάθε φορά που έγερνες στους ώμους μου αφημένη.

Κι αναρωτιέμαι,
που να’ σαι τώρα, που γυρνάς;
Ανάσα της ψυχής μου κι έρωτα μου,
αγαπημένη.

«Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις»
μέσα στη θάλασσα που καίει το κορμί μου,
μέσα στο κύμα που θολώνει το μυαλό μου
και με τραβά ξανά στη μοναξιά μου.

Κι είναι παράλογο,
δυο κόσμοι τόσο μακρινοί, δικός σου και δικός μου,
τα βράδια που ’χει τόση παγωνιά
το ίδιο το φεγγάρι να κοιτάζουν.

Κι αν στέκω πάλι στη γωνιά μου,
στο άδειο μου δωμάτιο, σε πλάνη,
είναι το όνειρό μου που ζητά
να συναντήσει πάλι το δικό σου.

Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική συλλογή "Μίλα μου γι' αγάπη", εκδόσεις "άλφα πι"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου