Εξομολόγηση..

Κάθε βράδυ στ’ όνειρο σου νοσταλγείς

ένα σύννεφο να πάρει την καρδιά σου,

να την κάνει να πετάξει σαν πουλί

στις αυλές του παραδείσου.

Μα σαν κλέψει το σκοτάδι η αυγή

και το σύννεφο χαθεί μες στον ιστό σου,

που υφαίνεις κάθε δάκρυ και πνοή,

σαν κεντάς με τη σιωπή σου

και στο τώρα επιστρέψεις μοναχή

κι απελπισμένη, σαν σκιά κυνηγημένη

από όλους κι από όλα, μη ξεχνάς

πως η αγάπη δεν αργεί.

Κάπου υπάρχει στη φωλιά της, νοσταλγεί,

σαν να προσμένει ένα σήμα, τρομαγμένη,

να της πει πως τον παλμό της καρτεράς

και την ανάσα της ποθείς.

Μ’ ένα κύμα, μ’ ένα φύσημα γλυκό,

στο γαλάζιο ανεμίζει τα πανιά της

που απλώνει, μήπως κάπου στο βυθό της

ακούσει τη φωνή σου

κι είν’ αυτή που χρόνια τώρα σου ’χουν πει,

πως μια αγάπη αληθινή και δυνατή,

μπορεί αιώνια να μοιάσει, να φανεί

παραμύθι στη ζωή σου.

Στέλλα Πετρίδου

Από την ποιητική συλλογή "Μίλα μου γι' αγάπη", εκδόσεις "άλφα πι"