που φτερουγίζει ο αγέρας της σκέψης,
η μέρα μουδιασμένη.
Μια μελωδία τρέχει να προλάβει
να στολίσει με στάλες ονείρου
τη στιγμή.
Μα, κει που πα η λέξη ξαποσταίνει
κι η ορμή κοπάζει,
γαλήνη να βρει στο κενό.
Στο δρόμο της σιωπής
βουλιάζει η τέχνη, στο σκότος πέφτει
ρημαγμένη.
Αχ, κι η καρδιά της να 'ραβε
πουκάμισο να ντύσει
το κρύο της κορμί.
Λιγόστεψε η φωνή κι η νότα τρέμει
είναι η ώρα που η ψυχή
γωνιά ζητεί στον ουρανό.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου