Τσαλάκωμα..

Πριν σε γνωρίσω, σε είχα δει,

σαν άνεμος τη σκέψη μου σκορπούσες στη σιωπή.

Την έκλεβαν τα κύματα και χάνονταν μαζί τους

στα βάθη του πελάγου, τα μεγάλα.

Πριν σε γνωρίσω, σε είχα δει,

σα σύννεφο, που το ’κλεβε για λίγο η βροχή,

σαν ήθελε με δάκρυ να ποτίσει το χώμα,

που σκέπαζε με πόνο η φυγή.

Πριν σε γνωρίσω, σε είχα δει,

στα όνειρα τα γνώριμα που έκανα  παιδί,

σαν έλεγα μια μέρα θα πετάξω την καρδιά μου

σ’ ένα αστέρι μαγικό που ’χα σκεφτεί.

Κι όταν σε βρήκα, χάθηκα,

στα ίδια γνώριμα σοκάκια της σιωπής,

σ’ εκείνα που πλανιόμουνα  κάθε φορά που αθόρυβα

μεθούσες την ψυχή μου.

Και τώρα κρύβομαι δειλός, παιδί σαν γίνομαι, μικρός

και ψάχνω πάλι να σε βρω, να σε αγγίξω.

Το βήμα σπρώχνω να διαβεί, να γείρει εμπρός σου σα βρεθεί,

και την ανάσα σου καρτερικά να νιώσει.

Κι αν είσαι εσύ τόσο γλυκιά, τ’ ονείρου μου παρηγοριά,

ανάσα, εικόνα ζωντανή και εύθραυστη σαν το γυαλί

κι αν είναι ο κόσμος σου μικρός σαν ιστορία παιδική,

δειλά σου τσαλακώνομαι, μικρός σου γίνομαι,

στον κόσμο σου να μπω, να σε γνωρίσω.

Για σένα όλα ζωγραφιά,

του παραδείσου ομορφιά,

της αστραπής σημάδι,

λουσμένη ολάκερη μ’ ολόγιομο φεγγάρι.

Από την ποιητική συλλογή "Μίλα μου γι' αγάπη", εκδόσεις "άλφα πι"