Όπου κι αν πας κι όπου σταθείς, μαζί σου θα ’μαι,
στο πρώτο στοπ της διαδρομής σαν πεις φοβάμαι
και πιο μετά στα πιο μεγάλα σου ταξίδια,
όταν τα όνειρα κρυφά μοιάσουν λεπίδια
κι όταν οι λύπες τις χαρές περικυκλώσουν
κι οι μελανές στιγμές τον νου σου μαστιγώσουν.
Μα κι αν οι νύχτες σου ντροπές ντυθούν και λάθη
κι όταν στις μέρες σου φυτρώσουν μαύρο αγκάθι,
μην αισθανθείς πως μοναχή σου έχεις μείνει.
Ποτέ η αγάπη την αγάπη έρμη αφήνει.
Μες στην καρδιά σου φυλαχτό θα σε φροντίζω
κι όλους τους τοίχους των σκιών σου θα γκρεμίζω.
Όπου κι αν πας κι όπου σταθείς, σαν έρθεις πάλι,
γλυκιά μου ζάλη, ανοιχτή θα γίνω αγκάλη.
Μα κι αν μακριά μου μείνεις κι άλλο και ματώσω,
θα σε προσμένω πιο πολύ κι ακόμα τόσο.
*Αφιερωμένο στη μεγάλη μου κόρη που φέτος έφυγε μακριά μου για σπουδές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου