"Αναζητώντας εμένα" της Στέλλας Πετρίδου - απόσπασμα

....

    »Τον γνωρίζαμε τόσο καιρό! Πέσαμε απ’ τα σύννεφα, σαν μάθαμε για την ξαφνική του κατάντια. Γιατί κατάντια είναι να μην μπορείς να ορίσεις ο ίδιος τον εαυτό σου και να εξαρτάσαι ολοκληρωτικά απ’ τους άλλους, ακόμα κι αν αυτοί οι άλλοι είναι οι ίδιοι σου οι γονείς. Πλέον υπήρχε ένα παιδί στη ζωή του, το δικό του παιδί, που τρύπωσε στη μέση μιας σχέσης και που έπρεπε πάση θυσία να σκεφτεί και να βάλει πάνω απ’ τα όνειρά του κι απ’ τις όποιες προτεραιότητές του. Όμως, δεν το ’κανε. Προτίμησε την εύκολη λύση, αυτή που του πρότεινε η μητέρα σου για να τον ξελασπώσει. Μα τη μητέρα σου ποιος θα την ξελάσπωνε; Ποιος θα έβγαζε από πάνω της τη ρετσινιά που θα της άφηνε ως δώρο η απροσδόκητη φυγή του πατέρα σου;

    »Ένα παιδί δεν περνά απαρατήρητο όταν είναι αγνώστου πατρός. Ούτε κι η μητέρα του θα περνούσε απαρατήρητη, αν δε δήλωνε ποιανού είναι το παιδί της. Ο κόσμος γύρω μας αρέσκεται στα κουτσομπολιά. Και τι πιο ζουμερό κουτσομπολιό από μια ξεδιάντροπη, που αλλάζει τους άντρες σαν τα πουκάμισα και που στο τέλος μένει έγκυος από κάποιον τυχαίο; Αυτό θα έλεγαν για τη μητέρα σου. Βαρύ το τίμημα της γυναίκας που αγάπησε και που η περηφάνια της δεν της επέτρεψε να πέσει στα γόνατα και να παρακαλέσει τον σύντροφό της για το αυτονόητο. Να σωθεί το παιδί τους και να ζήσει τη ζωή που του αξίζει, δίχως μίση κι απόρριψη, δίχως τον διωγμό του απ’ την ίδια του την οικογένεια».

Στέλλα Πετρίδου

Απόσπασμα από το μυθιστόρημά της "Αναζητώντας εμένα", εκδόσεις Ελκυστής (Σελ. 45-46)