"Αναζητώντας εμένα" της Στέλλας Πετρίδου - απόσπασμα

    Δεν πίστευα στα μάτια μου! Έμεινα ασάλευτη να κοιτάζω τον τάφο της για ώρα. Καμία έκφραση στο πρόσωπό μου, καμία έκπληξη! Ούτε θλίψη, ούτε θυμός, ούτε φόβος, ούτε και λιποθυμία! Μια άψυχη προσήλωση μονάχα στις παγερές κι ανάγλυφες λέξεις. Έπειτα, αργά και σταθερά, το βλέμμα μου κατευθύνθηκε στη φωτογραφία της. Φαινόταν τόσο νέα, τόσο όμορφη, τόσο απόλυτα ίδια με μένα! Μου μοιάζει υπερβολικά, πώς μπορώ να το αρνηθώ; Μου μοιάζει, Θεέ μου! Μου μοιάζει!

    Χωρίς αμφιβολία, τα λόγια του αποδείχθηκαν αληθινά! Η μητέρα μου όλα αυτά τα χρόνια που εγώ μεγάλωνα μακριά της ζούσε! Ζούσε, χωρίς να θέλει να με δει! Ήταν θυμωμένη μαζί μου! Με μισούσε! Με μισούσε πολύ! Η μητέρα μου με μισούσε! Κρυφό μου ημερολόγιο, ακούς; Η μητέρα μου με μισούσε!

    Είχα βγει ασυναίσθητα εκτός εαυτού. Άρχισα να τρέμω σε όλο μου το κορμί. Δεν έφταιγε το κρύο της στιγμής, τότε που τρύπωνε η απόγνωση εντός μου! Το σκληρό και καταστροφικό συναίσθημα της εγκατάλειψης ήταν η αιτία, αυτό που διέλυε αργά και βασανιστικά το είναι μου, αχρηστεύοντας ταυτόχρονα και τις πιο ευαίσθητες χορδές της ύπαρξής μου. 

    Ένα τίποτα κατέληξα να νιώθω, ένα σκουπίδι που ρίχτηκα από πρόθεση στον δρόμο για να πεθάνω. Κι όμως, εγώ προτίμησα να ζήσω. Φορτώθηκα όλες τις κατάρες του κόσμου πάνω μου, μα δεν του έκανα τη χάρη να ξεφύγω. Έζησα. Κι έζησα καλά. Μα τώρα… τώρα πια το βλέπω καθαρά. Πρέπει να πληρώσω ακριβά το τίμημα της αναρχίας μου. Κανείς δε μένει ατιμώρητος. Κανείς δε γίνεται ευτυχισμένος με δανεικά φτερά. Και τα δικά μου φτερά, πέρα από δανεικά, είναι και ξεφτισμένα.

Στέλλα Πετρίδου

Απόσπασμα από το μυθιστόρημά της "Αναζητώντας εμένα", εκδόσεις Ελκυστής (Σελ. 310-311)