Ο μόνος..

Είναι που ο μόνος την πορεία του έχει χάσει
μες στο σκοτάδι αυτό που του ’λαχε για μέρα.
Τρέχει χαμένος τ’ όνειρό του να προφτάσει,
μα απ’ τη θολούρα του δε λέει πια καλημέρα.

Σκίζει τη σάρκα του με πείσμα και με δάκρυ
κι αγριεμένος παίρνει χρώμα απ’ τη σκιά του.
Λιγοθυμά, μα όλο γυρεύει να βρει άκρη
να βγει πιο μάγκας απ’ τη μοίρα την κακιά του.

Γιατί στο φως να τρεμοπαίζει και στο κρύο
σαν ενοχή που σπίρτο ψάχνει και βενζίνη;
Φταίει που βλέπει πάντα μπρος του ένα αντίο
ή μήπως φταίει που στην ορφάνια του έχει μείνει;

Φεύγουν και χάνονται σαν άνεμος τα χρόνια
κι η λησμονιά τρέχει την τύχη του να πάψει.
Ποια προσμονή να ζήσει πάνω του αιώνια
μες στη φωτιά ό,τι τον πρόδωσε να κάψει;

Τώρα τρελός κι αποκομμένος στρατηλάτης
μες σ’ ανυπόφορη και γκρίζα πολιτεία,
μεταμορφώνεται γενναίος παραβάτης
και κατακτά την πιο μεγάλη ευτυχία.

Μα ’ναι στο φως που τρεμοπαίζει και στο κρύο
σαν ενοχή που σπίρτο ψάχνει και βενζίνη.
Φταίει που βλέπει πάντα μπρος του ένα αντίο
κι ίσως να φταίει που στην ορφάνια του έχει μείνει.

Στέλλα Πετρίδου