Στέλλα Πετρίδου: Ένα ποίημά της για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Ποθώντας ευτυχία



Ψέματα μου ’ταξαν οι νεράιδες.
Τα λόγια τους ηχούν στα εσώψυχά μου.
Ταξίδευε, μου λέγανε, ταξίδευε,
εκεί, στην άκρη του ονείρου θα τη βρεις.

Έκεί να ψάξεις, στο βυθό της προσδοκίας,
εκεί που εδρεύουνε οι πιο κρυφοί σου πόθοι
και μεγαλώνουν τα κορμιά τους με ευλογία,
εκεί να ψάξεις να τη βρεις, είναι εκεί.

Έκεί, στου έρωτα το ζηλευτό φαράγγι
και στη φωλιά που κατοικεί το μέγα πάθος,
εκεί, στην πιο βαθιά σπηλιά της ευλογίας,
εκεί θα βρεις κι εσύ την Έυτυχία.

Μα ψέματα μου ’λεγαν και ταξίδευα
και τέλειωνε ο δρόμος στα μισά του
και τ’ όνειρο που έψαχνα δεν το ’βρισκα
κι η άκρη του χανόταν στ’ άγγιγμά του.

Και φώναζα μονάχος μου, Έυτυχία!
Που να ’σαι; Το ταξίδι μου τελειώνει.
Αν νιώθεις τη σκιά μου, κοίταξε με,
το χέρι μου απλώνω να σε πιάσω.

Κι απάντησε στον πόθο μου η Έυτυχία:
Με έζησες στο διάβα σου, θυμάσαι;
Την ώρα που με μύριζες λουλούδι,
την ώρα που με γλένταγες τραγούδι.

Ο δρόμος για το όνειρό σου, εγώ.
Η δίψα σου για το άπιαστο, εγώ.
Το πάθος σου για το άγνωστο, εγώ.
Το αυθόρμητο του γέλιου σου, εγώ.

Κι αν ψέματα σου ’ταξαν οι νεράιδες,
τα όμορφα μου πάνω σου κεντήσαν
και ρούχο μου απάνω σου φορέσαν
ν’ αντέξεις κι απ’ τα δύσκολα να βγεις.

Κι αν άκρη πια δεν έχει το ταξίδι,
βυθό να βουτηχτείς στην προσδοκία,
του πόθου σου να ψάξεις τα σημεία,
το δρόμο που περπάτησες μη χάσεις.

Ταξίδι η ζωή σου κι όχι τέλος
κι ανάσα στο σκοτάδι σου η χαρά,
αυτή, που πριν ευώδιασε λουλούδι,
αυτή, που τη συνάντησες τραγούδι.

Και έσταξαν απάνω μου ξανά
σταγόνες από κείνη, Έυτυχία
και πότισαν τις φλέβες μου βαθιά
να τη θωρώ παντού, παντοτινά.


Στέλλα Πετρίδου

(Από την ποιητική της συλλογή «Ο καιρός», εκδόσεις «Άλφα πι»)