Τρίτη, 14 Σεπτεμβρίου 2021
Αναρτηθείσα: εδώ
Η ποίηση ανήκει σε εκείνη τη κατηγορία των έργων, που δεν περνάνε απαρατήρητα από τον αναγνώστη, καθώς έχει τη δύναμη να ταξιδεύει τον νου σε εξωπραγματικούς κόσμους, μαγικούς κι ονειρεμένους. Με την ποίηση αποκτούν χρώμα οι αισθήσεις, πλημμυρίζουν με νόημα έννοιες αφηρημένες και μη. Ακόμα και κάποιος μη μυημένος σε αυτήν, μπορεί να αναγνωρίσει το μεγαλείο της και τα αγαθά που απλόχερα του προσφέρει αρκεί και μόνο να εστιάσει στη διαφάνεια των λέξεων και των εικόνων που αυτές ζωγραφίζουν.
«Την ομορφιά της ψυχής σου ερωτεύτηκα,
λιοπερίχυτη της Άνοιξής μου αχτίδα.
Οξυγόνο, συ, που απλώνεις την ελπίδα
την ανάσα σου στα χείλη μου τη γεύτηκα…» (Σελ. 8)
Κάτι αντίστοιχο ένοιωσα με το που ξεφύλλισα το βιβλίο «Ροντέλα 4 εποχών» της αγαπημένης ομότεχνης Στέλλας Πετρίδου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Άλφα Πι».
Τα ροντέλα(προερχόμενα από τη γαλλική λέξη rond, που σημαίνει κύκλος), ως φόρμα ποίησης, αποτελεί το ολιγόστιχο ποίημα δεκατριών στίχων, που δεν χωρίζεται σε στροφές. Ένα, ομολογουμένως, δύσκολο είδος ποίησης, αλλά συνάμα τόσο ευχάριστο και ευκολοδιάβαστο, παρότι αυστηρά συγκρατημένο και περιεκτικό.
«Την Άνοιξη μοσχοβολούνε τα λουλούδια,
σημάδι πως η αγάπη κάπου θα φανεί
φορώντας για φτερά της ολόλευκο πανί,
τη μοίρα της να ομορφύνει με τραγούδια,
χορό να στήσουν στις αυλές τα αγγελούδια
κι απ’ τη γιορτή να λαμπυρίσουν οι ουρανοί.
Την Άνοιξη μοσχοβολούνε τα λουλούδια,
σημάδι πως η αγάπη κάπου θα φανεί
της πεθυμιάς να λευτερώσει τα καλούδια.
Κι ας ρέει στις φλέβες της μια σπίθα ζωντανή,
σ’ ήρεμη θάλασσα θα ιππεύσει διαφανή.
Αχ! Κι η καρδιά όλο χαρές κι όλο χαρούδια!
Την Άνοιξη μοσχοβολούνε τα λουλούδια.» (Σελ. 10)
Μέσα από τις 4 εποχές της Στέλλας, λοιπόν, αφουγκράστηκα τον έρωτα σε κάθε του εκδοχή. Τον αφουγκράστηκα μέσα στην «Άνοιξη», στη «Νιότη» του, στην «Αχτίδα» που ως «οξυγόνο απλώνει την ελπίδα», ως «καλοκαίρι» που ανοίγει το παράθυρό του στον ήλιο, ως εκείνα τα μικρά καθημερινά αντικείμενα που ξαφνικά αποκτούν κίνηση, χρώμα, υπόσταση όταν ερωτεύεται κανείς με πάθος, ως εκείνη τη δύναμη, που ακόμα και τη μουντάδα του χειμώνα και του παγετώνα τη μεταμορφώνει σε κάτι μεγαλειώδες, αξιοσημείωτο, μοναδικό και σημαντικό για να αποτυπωθεί στο χαρτί.
«Ο έρωτας σκοτείνιασε και πάει
φθινόπωρο σαν ήρθε στη γωνιά του.
Θλιμμένα πέφτουν χάμω τα κλωνιά του
κι αγέρας στα χαμένα τα σκορπάει.
Μια θλίψη το κενό διατρυπάει.
Χειμώνας το καλεί στην παγωνιά του.
Ο έρωτας σκοτείνιασε και πάει
φθινόπωρο σαν ήρθε στη γωνιά του.
Χωλαίνει ό,τι μέσα του σιωπάει,
μ’ αντίδοτο σκληρό η λησμονιά του.
Σημάδι ποθητό η δαγκωνιά του
π’ ακόμα επιμένει ν’ αγαπάει.
Ο έρωτας σκοτείνιασε και πάει.» (Σελ. 18)
Μέσα από το έργο της ποιήτριας Στέλλας Πετρίδου γεύεται ο αναγνώστης τα πιο όμορφα ταξίδια του μυαλού, αυτά που λίγο ως πολύ έχουμε κάνει όλοι μας με οδηγό τον απόλυτο έρωτα.
Ένα έργο ωδή στο πιο όμορφο συναίσθημα του ανθρώπου και μάλιστα σε έμμετρη μορφή, σε μια μορφή που σπανίζει πλέον στις μέρες μας, αξίζει, όμως, να της δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή για να θυμηθούμε ξανά την ομορφιά της κλασικής λυρικής γαλλικής ποίησης.
«Σε μια φωτογραφία η ζωή μου όλη.
Στέκομαι απέναντί της, μα δεν της μιλώ
κι είν’ άδεια η κάμαρή μου μες σ’ άδεια πόλη
κι είν’ το βλέμμα μου άδειο, μουντό και σιωπηλό.
Κάποτε ήτανε του έρωτα περβόλι
κι ιδανικό μου ήταν μεγάλο κι υψηλό.
Σε μια φωτογραφία η ζωή μου όλη.
Στέκομαι απέναντί της, μα δεν της μιλώ.
Τώρα του ρολογιού π’ αλλάξανε οι ρόλοι,
σφιχτά την αγκαλιάζω κι όλο τηνε φιλώ.
Γέρικο δάκρυ γέρνω κι απάνω της κυλώ.
Νύχτωσε πάλι, τη σφαλώ στο πορτοφόλι.
Σε μια φωτογραφία η ζωή μου όλη.» (Σελ. 28)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου