Στης πεθυμιάς μου την αυλή βγήκα να πάρω αέρα,
να δροσιστώ με τ’ όνειρα που τα ’καμα ευχές.
Μα οι ευχές γίναν ουλή και μου ’καψαν τη μέρα
και τώρα έρμος ρίχνομαι μέσα στις προσευχές.
Είναι σκληρό στ’ ανείπωτα η αγάπη να βαδίζει,
μαντίλι μαύρο να φορεί και χάντρα βυσσινιά.
Μοίρα βαριά στο τίποτα κι η θλίψη μου άγρια ζήση,
αφού ποτέ δε μπόρεσα να λύσω τα σκοινιά,
στα πέλαγά μου τα βαθιά ν’ ανοίξω τα πανιά.
Αδίκησα τον κεραυνό και είπα πως δε θα ’ρθει
και χάζεψα το σύννεφο που μ’ έρανε με φως.
Μα στον δικό μου ουρανό στέκει αυτός κατάρτι
κι αλίμονό μου αν βρεθώ ξωπίσω του ή εμπρός.
Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική της συλλογή "Έλα ξανά", εκδόσεις "Βακχικόν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου