Κι έπειτα βρήκα μια θέση στη ζωή σου, αγαπημένε,
κι άρχισα ν’ ανθίζω στο περβόλι του έρωτά σου.
Άλλαξα, θαρρώ.
Τώρα οι μέρες μου σκορπίζουν φως
και τα σκοτάδια πια μαραίνουν στα όνειρά μου,
μεταμορφώνοντας το άδειο μου εγώ
σ’ ένα επίγειο μπορώ.
Ζωή.
Ζωή φορώ
κι έχω ζακέτα τ’ όνομά σου.
Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα φιλοξενείται στο συλλεκτικό έργο με τίτλο "Συνομιλώντας με τον Τάσο Λειβαδίτη", εκδόσεις Όστρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου