Νιώθω τα θέλω να κρύβονται
σε χέρια σφιγμένα από φόβο,
σε μάτια βρεγμένα κι ανήμπορα,
σ’ αγκαλιές αδειανές,
σε καρδιές ραγισμένες.
Νιώθω το χειμώνα οδύνη στο πλάι τους,
το φραγμό στη χαρά τους γιγάντιο,
το κενό στ’ όνειρά τους παρόν
κι έν’ αντίο που στη θλίψη τους ρίχνεται.
Κι όμως πάντα η σκέψη μου
ελεύθερη αφήνεται εκεί
που με πείσμα ανθίζει ο Αύγουστος
κι απ’ τον ήλιο του βρέχει φιλιά
εκπληρώνοντας υποσχέσεις ψυχών
που ακόμα ελπίζουν σε θαύματα.
Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα φιλοξενείται στο συλλεκτικό έργο με τίτλο "Συνομιλώντας με τον Τάσο Λειβαδίτη", εκδόσεις Όστρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου