Η ελπίδα..

Πέρασ’ η μπόρα από κείνη την καταραμένη βροχή,

θυμάσαι;

Τότε που ο αγέρας της νύχτας μύριζε πόλεμο,

τότε που τα τραίνα πρασίνιζαν απ’ τους φαντάρους,

τότε που ο πόνος έπαιρνε το γέλιο μας μακριά,

πολύ μακριά, στη σκοτεινιά.

Ρώταγες μάταια, γιατί αυτό, θυμάσαι;

Μ’ απάντηση τριγύρω σου καμιά.

Τα παιδιά μεγάλωσαν πολύ πριν την ώρα τους

κι η ρουτίνα της πόλης απ’ το γκρίζο μαράθηκε.

Μια νεκρή παγωμένη εικόνα στους δρόμους,

μαχαιριά που ριζώνει βαθιά στην καρδιά.

Κι εγώ, που έζησα τον τρόμο στα μάτια σου

χρόνια ολόκληρα σα μια σφαίρα στο στήθος,

πολέμησα πολλές φορές, ξανά και ξανά,

για ν’ απαλύνω τις στιγμές, τις στιγμές τις παγερές,

τότε που η σιωπή δυνάμωνε,

κι η μνήμη σεργιανούσε πέρα ως πέρα.

Κι έλεγα κάθε φορά,

αχ να ’ναι τούτη η τελευταία,

που η οδύνη θα ορίσει το γραμμένο

κι η ανάμνηση θα σβήσει απ’ το φως τη χαραυγή.

Ώσπου ένιωσα επιτέλους το χέρι σου

σα βάλσαμο στο χέρι μου.

Ώσπου είδα στα μάτια σου

μια αδιάβροχη ελπίδα να λάμπει.

Μου ’φτανε για να προσμένω με λαχτάρα το αύριο,

τη χαρά τη μεγάλη.

Αγαπημένε,

τη μοναξιά μας νικήσαμε με έρωτα

και του πολέμου την πίκρα την αντέξαμε μαζί.

Μαζί στη ζωή που με πάθος ποθήσαμε.

Πέρασαν τα χρόνια από κείνη την ανελέητη μπόρα.

Πείσμα με πείσμα στο τώρα βρεθήκαμε.

Θράσος με θράσος γι’ αγάπη μιλούμε.

Μα ο αγέρας της νύχτας μυρίζει ακόμα πόλεμο,

κοίτα!

Λες και τίποτα τριγύρω δεν έχει εν τέλει αλλάξει

κι ας είναι στραμμένα τα μάτια μας στον ήλιο

κι ας έχουμε δώσει υπόσχεση πως ποτέ πια,

ποτέ το ίδιο αίμα δε θα στάξουμε.

Μια φωνή αντηχεί στον αγέρα.

Μια μάνα το παιδί της πενθεί.

Μια ευχή μες στη φλόγα σκορπίζει.

Κι ο πόλεμος, το ίδιο άγριος, όπως και τότε.

Η ελπίδα αρρωσταίνει χρόνο με το χρόνο.

Πάρε με αγκαλιά! Ίσως τη σώσουμε!

Ίσως ακόμα μπορούμε!

Στέλλα Πετρίδου

Το ποίημα φιλοξενείται στο συλλεκτικό έργο με τίτλο "Συνομιλώντας με τον Τάσο Λειβαδίτη", εκδόσεις Όστρια.