Στέλλα Πετρίδου: Συμμετοχή στην "Κυπριακή Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2018"

Ξενιτεμένη Καρυάτις

Κι αν θα με δεις στα ξένα κόρη, είμαι εγώ,

μα ξενιτιά δε θέλησα ποτέ να ζήσω.

Παγιδευμένη ζω σ’ απέραντο θολό,

μα πώς το βήμα για τη γη μου να τραβήξω;

Είναι κενή η θέση μου και καρτερεί

πολύ μακριά, θα πεις, μ’ ακόμα με φωνάζει.

Έλα λοιπόν, γύρνα ξανά σ’ αυτή τη γη

που σε πονά κι άσε τη θλίψη να περάσει.

Μα που μοιράζουν κι άλλη δύναμη να βρω;

Γύρω μου μάτια πειρατές μιας κακουχίας.

Της φυλακής μου φύλακες, πώς τους φθονώ.

Αγύρτες γίναν της δικής μου δυστυχίας.

Για ένα καπρίτσο με δικάσαν αβλεπτεί,

για μιαν εικόνα νικητή, για ένα πείσμα

σε μια βιτρίνα εγκλωβισμένη στη σιωπή

ν’ αργοπεθαίνω απ΄ το ίδιο μου το κρίμα.

Και να που ακούω τις φωνές, γύρνα ξανά.

Είναι οι αδερφές μου, που ακόμα με ζητούνε.

Στα όνειρα μου επισκέπτες στα κρυφά

γονατιστές για να με δουν παρακαλούνε.

Και να που κάνω δυο ευχές στα σιωπηλά,

να τον αντέξω αυτόν τον πόνο, τον αντάρτη,

να βρω τη δύναμη να πνίξω τα δεινά

και να προσμένω τη στιγμή που θα ξανάρθει.

Πάλι με χρόνια με καιρούς ίσως γυρίσω.

Ίσως να ζήσω αυτό το πλήρωμα του χρόνου

και τα δεσμά που με κρατούν να τα νικήσω,

ν’ αφήσω πίσω μου τους εραστές του πόνου.

Κι αν πέτρα φαίνομαι κι εγώ έχω ψυχή.

Ψυχή με έπλασε, ψυχή και με καλεί!

Στέλλα Πετρίδου

Το ποίημα απέσπασε έπαινο στο Διεθνή Διαγωνισμό ανέκδοτου, πρωτότυπου και αδημοσίευτου ποιήματος με θέμα "για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα" από τον Όμιλο για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων και τον Ε.Π.Ο.Κ. την 25η Ιανουαρίου 2019.

*****

Του Χάροντα το βέλος 

Φωτίζει η μέρα σα φωτιά
και φλόγα βγάζει, πυρκαγιά
κι ένα πουλί στον ουρανό το δρόμο παίρνει.
Τρίτη σκοτώνεται η ζωή
από απρόσμενη φυγή
κι ένας απόηχος τον τρόμο παρασέρνει.

Στάχτη, μουτζούρα και καπνός
κι ένας της κόλασης εχθρός
σαλτάρει μπρος στο φονικό και του φωνάζει.
Καρβουνιασμένος πυρετός
σημάδι απλώνεται εμπρός
κι ισοπεδώνει την ψυχή του που σπαράζει.

Σκοντάφτει η μέρα από νωρίς
κι ένα αεράκι της αυγής
ψάχνει ένα φύλλο ζωντανό να το δροσίσει.
Μα 'ναι το δάσος του ορφανό,
μοιάζει πουκάμισο αδειανό
που δε βαστάζει πια κορμί να το γεμίσει.

Νεκρή η φύση, δε γελά,
φορά μια χάντρα βυσσινιά
πάνω στο μαύρο της φουστάνι, το θλιμμένο.
Σημάδι πένθιμο, βαρύ,
για να θυμίζει τη στιγμή
που εφιάλτης της το φύλαγε γραμμένο.

Παγώνει η μέρα απ' το χιονιά
που 'χει τρυπώσει στην καρδιά
κι απ' τον καημό της που δε βάσταξε το τέλος.
Τρίτη σκοτώνεται η ζωή
από απρόσμενη φυγή,
σα χαρακώνεται απ' του Χάροντα το βέλος.

Για όσους χάθηκαν στο Μάτι εκείνη τη φαρμακερή Τρίτη της 24ης Ιουλίου 2018.

*****

Ο κόσμος μας δε χάθηκε ακόμα

Ο κόσμος μας δε χάθηκε ακόμα.

Τα πάντα γύρω μας με πείσμα αναπνέουν

κι ο ήλιος στα σκοτάδια δίνει φως.

Θλιμμένο το τοπίο κι ας τρομάζει

κι αν η φυγή γι’ανάσταση περνιέται,

στο βάθος καρτερεί ο λυτρωμός.

Ο κόσμος μας δε χάθηκε ακόμα.

Τα πάντα γύρω μας περήφανα προσμένουν

την άνοιξη που κάπου έχει χαθεί.

Κι ας ρίζωσε ο χειμώνας απ’ ανάγκη

παγώνοντας με δόλο την ελπίδα,

το αύριο που άργησε θα ’ρθει.

Ο κόσμος μας δε χάθηκε ακόμα.

Τα πάντα γύρω μας υπόσχεση φορούνε

και ρίχνουνε στη δίψα τους νερό.

Κι η μοίρα μας, τ’ αβάσταχτο φορτίο,

που όρισε ο πόθος να νικιέται,

σκοντάφτει αυγή σε ήρωα καιρό.

Ο κόσμος μας δε χάθηκε ακόμα.

Τα πάντα γύρω μας παλεύουν κι επιζούνε

και στήνουν στα χαρμόσυνα γιορτή.

Εκεί, που πάλι πέφτουν σε απάτη

και χάνουν τη χαρά και αρρωσταίνουν,

μα απ’ τ’ άδικο μαθαίνουν τη ζωή.

Ο κόσμος μας δε χάθηκε ακόμα.

Τα πάντα γύρω μας με φόρα πάλι τρέχουν

και πάλι στα σκοτάδια βλέπουν φως.

Θλιμμένο το τοπίο κι ας τρομάζει

κι ας μπόρα δυνατή το φοβερίζει,

ουράνιο τόξο απλώνεται εμπρός.

Ο κόσμος μας δε χάθηκε ακόμα.

Αισιόδοξα κοιτάζει κι είναι εδώ!

Το ποίημα απέσπασε το Γ' Βραβείο στον 18ο Ετήσιο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης του λογοτεχνικού περιοδικού Κελαινώ, στην κατηγορία σύγχρονη ποίηση, στις 10 Νοεμβρίου 2018.

Στέλλα Πετρίδου
Και τα τρία ποιήματα συμπεριλαμβάνονται στον τέταρτο τόμο του βιβλίου "Κυπριακή Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2018" (Ετήσια Λογοτεχνική Έκδοση Ε.Π.Ο.Κ., Αθήνα 2019)