Του Χάροντα το βέλος..

Φωτίζει η μέρα σα φωτιά
και φλόγα βγάζει, πυρκαγιά
κι ένα πουλί στον ουρανό το δρόμο παίρνει.
Τρίτη σκοτώνεται η ζωή
από απρόσμενη φυγή
κι ένας απόηχος τον τρόμο παρασέρνει.

Στάχτη, μουτζούρα και καπνός
κι ένας της κόλασης εχθρός
σαλτάρει μπρος στο φονικό και του φωνάζει.
Καρβουνιασμένος πυρετός
σημάδι απλώνεται εμπρός
κι ισοπεδώνει την ψυχή του που σπαράζει.

Σκοντάφτει η μέρα από νωρίς
κι ένα αεράκι της αυγής
ψάχνει ένα φύλλο ζωντανό να το δροσίσει.
Μα 'ναι το δάσος του ορφανό,
μοιάζει πουκάμισο αδειανό
που δε βαστάζει πια κορμί να το γεμίσει.

Νεκρή η φύση, δε γελά,
φορά μια χάντρα βυσσινιά
πάνω στο μαύρο της φουστάνι, το θλιμμένο.
Σημάδι πένθιμο, βαρύ,
για να θυμίζει τη στιγμή
που εφιάλτης της το φύλαγε γραμμένο.

Παγώνει η μέρα απ' το χιονιά
που 'χει τρυπώσει στην καρδιά
κι απ' τον καημό της που δε βάσταξε το τέλος.
Τρίτη σκοτώνεται η ζωή
από απρόσμενη φυγή,
σα χαρακώνεται απ' του Χάροντα το βέλος.

Για όσους χάθηκαν στο Μάτι εκείνη τη φαρμακερή Τρίτη της 24ης Ιουλίου 2018.

Στέλλα Πετρίδου

Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στον τέταρτο τόμο του βιβλίου "Κυπριακή Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2018" (Ετήσια Λογοτεχνική Έκδοση Ε.Π.Ο.Κ., Αθήνα 2018)