Την καρδιά μου μάτωσε η ανάγκη!
Ακούει κανείς;
Αφήνομαι!
Παραδομένη στων παθών μου τη θηλιά
και στου πιο άδικου της μοίρας μου πνιγμού,
μόνο μια ύστατη φωνή θα μ' έσωνε
κι απ' το βαθύ σκοτάδι η ανάσα μου θ' ανθούσε.
Εσύ!
Εσύ, κι ας μην το νιώθεις τώρα πια
στου εγωισμού την τρικυμία σα χορεύεις.
Εσύ!
Εσύ, κι ας μη χαρίζεις αφορμές
στα βλέμματα των δυο ν' ανταμωθούν
και με του έρωτα τη δίψα και τη ζάλη
την μια που ζήσανε αγάπη
με πάθος να τη σώσουν.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου