Το Πλωμάρι.. (Η αγάπη μπορεί | Στέλλα Πετρίδου)

   Γεννήθηκα εδώ, στη Λέσβο. Ήμουν το μοναχοπαίδι μιας αξιοζήλευτης αστικής οικογένειας. Μιας οικογένειας που ζούσε στο κέντρο ενός όμορφου χωριού του νησιού, γνωστού για πολλούς λόγους, μα πάνω από όλα για την ομορφιά και τη γραφικότητά του, το Πλωμάρι.
  Έχοντας για μπαλκόνι του το Αιγαίο, η μικρή ‘πολιτεία’ των τεσσάρων περίπου χιλιάδων κατοίκων της νότιας πλευράς της Λέσβου, χτίστηκε γύρω από τη ρεματιά του ποταμού Σεδούντα και πλέον μετράει αρκετά χρόνια ζωής, από το 1842. Με γείτονες αρκετά μικρότερα χωριουδάκια, όπως το Παλαιοχώρι, το Νεοχώρι, την Πλαγιά, τον Τρίγωνα, το Ακράσι και το Αμπελικό, το Πλωμάρι φαίνεται μπροστά τους ως η μάνα που αγκαλιάζει στοργικά τα παιδιά της, καθισμένη σιωπηλά πάνω στην ποδιά ενός όμορφου λιμανιού, ενώ προσφέρει στον επισκέπτη του, με το πρώτο του κιόλας αντίκρισμα, ένα συναίσθημα γαλήνης και φυσικής ομορφιάς.

  Ιστορικά, ήδη από τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα, το χωριό αυτό γνώρισε μεγάλη άνθιση ως ναυτικό, εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο. Από τότε ξεκίνησε και η παραγωγή του φημισμένου έως και σήμερα ούζου, η οποία αρχικά γινόταν σε μικρά τοπικά αποστακτήρια, που οι κάτοικοί του τα αποκαλούσαν ‘ρακαριά’. Εκτός από τις ποτοποιίες, την ίδια περίοδο άνθισαν κι οι σαπωνοποιίες, οι οποίες με τον καιρό αναδείχτηκαν σε σημαντικές τοπικές βιοτεχνίες, καθώς παρήγαγαν αξιόλογο αριθμό προϊόντων προς εξαγωγή. Με άνθιση και στα γράμματα, το Πλωμάρι δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από τα πολλά προνόμια μιας μεγάλης πόλης, αλλά και από τα πολλαπλά πλεονεκτήματα ενός μικρού χωριού. 

  Αυτό λοιπόν το χωριό, που αποτελούσε κι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα χωριά του νησιού, που ξεχώριζε και ξεχωρίζει για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τη ρυμοτομία του, που προβαλλόταν και προβάλλεται για τον μεγάλο αριθμό των βιομηχανικών του κτιρίων, αυτό το χωριό, που στολίζεται έως και σήμερα με το πιο όμορφο λιμάνι του πελάγου, που χαρακτηρίζεται ως η πατρίδα του ούζου και του σαπουνιού, αυτό το χωριό, που για μένα φάνταζε ως πραγματική πολιτεία στα παιδικά μου χρόνια, ήταν και είναι το χωριό μου.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Η αγάπη μπορεί" της Στέλλας Πετρίδου (σελ. 13-14), εκδόσεις "Ελκυστής".