Ξενιτεμένη Καρυάτις

Κι αν θα με δεις στα ξένα κόρη, είμαι εγώ,

μα ξενιτιά δε θέλησα ποτέ να ζήσω.

Παγιδευμένη ζω σ’ απέραντο θολό,

μα πώς το βήμα για τη γη μου να τραβήξω;

Είναι κενή η θέση μου και καρτερεί

πολύ μακριά, θα πεις, μ’ ακόμα με φωνάζει.

Έλα λοιπόν, γύρνα ξανά σ’ αυτή τη γη

που σε πονά κι άσε τη θλίψη να περάσει.

Μα που μοιράζουν κι άλλη δύναμη να βρω;

Γύρω μου μάτια πειρατές μιας κακουχίας.

Της φυλακής μου φύλακες, πώς τους φθονώ.

Αγύρτες γίναν της δικής μου δυστυχίας.

Για ένα καπρίτσο με δικάσαν αβλεπτεί,

για μιαν εικόνα νικητή, για ένα πείσμα

σε μια βιτρίνα εγκλωβισμένη στη σιωπή

ν’ αργοπεθαίνω απ΄ το ίδιο μου το κρίμα.

Και να που ακούω τις φωνές, γύρνα ξανά.

Είναι οι αδερφές μου, που ακόμα με ζητούνε.

Στα όνειρα μου επισκέπτες στα κρυφά

γονατιστές για να με δουν παρακαλούνε.

Και να που κάνω δυο ευχές στα σιωπηλά,

να τον αντέξω αυτόν τον πόνο, τον αντάρτη,

να βρω τη δύναμη να πνίξω τα δεινά

και να προσμένω τη στιγμή που θα ξανάρθει.

Πάλι με χρόνια με καιρούς ίσως γυρίσω.

Ίσως να ζήσω αυτό το πλήρωμα του χρόνου

και τα δεσμά που με κρατούν να τα νικήσω,

ν’ αφήσω πίσω μου τους εραστές του πόνου.

Κι αν πέτρα φαίνομαι κι εγώ έχω ψυχή.

Ψυχή με έπλασε, ψυχή και με καλεί!

Στέλλα Πετρίδου

Το ποίημα απέσπασε έπαινο στο Διεθνή Διαγωνισμό ανέκδοτου, πρωτότυπου και αδημοσίευτου ποιήματος με θέμα "για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα" από τον Όμιλο για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων και τον Ε.Π.Ο.Κ. την 25η Ιανουαρίου 2019.