Στέλλα Πετρίδου: Συμμετοχή στο "Ανθολόγιο Ποιήσεως", Καλοκαίρι 2017

Θυμάμαι

Θυμάμαι τη ζωή μας παιδιά,

να τρέχουμε στους κάμπους στα λιβάδια

σκορπίζοντας το γέλιο μας ανέμελα πουλιά.

Θυμάμαι τα όνειρά μας πολλά,

να βλέπουμε στις θάλασσες φεγγάρια

και γύρω τους αστέρια να φωτίζονται χαρά.

Θυμάμαι τη φωνή μας βροχή,

να πέφτει με ορμή πάνω στο τζάμι,

σημάδια της να αφήνει κι αποτύπωμα στη γη.

Θυμάμαι τα φτερά μας πνοή,

να βγαίνουμε στις θάλασσες σεργιάνι

με πάθος να γευόμαστε την κάθε μας στιγμή.

Θυμάμαι τις καρδιές μας κλωστές,

να πλέκουμε στα ζόρια μας τραγούδια

στολίζοντας τα άσχημα με νότες γιορτινές.

Θυμάμαι τις ρουτίνες μας φωτιές,

να ρίχνουμε στις φλόγες μας λουλούδια

και μέσα απ’ τον καπνό τους ν’ αναβλύζουν μυρουδιές.

Θυμάμαι τον καιρό μας τρελό

κι εμείς τρελοί να κυνηγούμε δράκους

προσμένοντας η τρέλα μας να αγγίξει το καλό.

Θυμάμαι το σαράκι μας ζεστό

κι απόμακρο από παγίδες λάθους,

να σιγοβράζει μέσα μας το κάθε μας λεπτό.

Θυμάμαι κι αν θυμάμαι ακόμη ζω.

********

Την άνοιξη 

Την Άνοιξη φυτρώνουνε οι λέξεις,

σε καταπράσινο λιβάδι κολυμπούν

και ξαποσταίνουνε στο απέραντο οι σκέψεις,

που χειμωνιάτικα απ’ τα βάσανα ξεσπούν.

Την άνοιξη αλλάζει το τοπίο

κι η θάλασσα μια λίμνη είναι ρηχή.

Το κύμα της ατμός, χαμένο κρύο,

που πάλι με καιρό θε να φανεί.

Την άνοιξη μια υπόθεση γεννιέται,

πως ένα το καλό κι είναι κοντά

και μέσα από τη στάχτη του γεννιέται

και όλο μπρος στη δόξα του τραβά.

Την Άνοιξη πετούν τα χελιδόνια

και χτίζουνε στα ουράνια φωλιές

και τραγουδούνε πλάι τους τα αηδόνια

και μ’ έρωτα γεμίζουν οι καρδιές.

Την Άνοιξη λουλούδια τη στολίζουν

και δέντρα μ’ ανθισμένα τα κλαδιά

και μ’ όνειρα τα όνειρα ποτίζουν

τις νύχτες που χαρίζονται φιλιά.

Την Άνοιξη μοιράζονται υποσχέσεις

και κάστρα υψώνονται στην αμμουδιά

κι αγκάλη τους μεθούν οι καταθέσεις

ψυχών που σπέρνει η αγάπη στη σειρά.

Την άνοιξη είν’ όλα παραμύθι,

την άνοιξη είν’ όλα μια γιορτή,

την άνοιξη ανασταίνεται η ζήση,

την άνοιξη γεννιέται νέα αρχή.

******

Το θαλασσί

Στον ουρανό ζητώ τα μάτια μου ν’ απλώσω,

το θαλασσί του να γευτώ, να το χαρώ,

να το ποτίσω στην καρδιά μου τη θλιμμένη,

που κολυμπά μισή σε μαύρο ποταμό.

Πινέλο αρπάζω, αυτό, της ξέφρενης χαράς.

Υπάρχει τάχα; Ποιος να ξέρει να μου πει;

Μα αν είναι αλήθεια, να το κλέψω απ’ ανάγκη,

στο θαλασσί να το βουτήξω με ορμή.

Μια ταραχή να προκαλέσω στη σιωπή του,

ένα πλατσούρισμα γλυκό μες στο κενό

κι αφού με μάγια το φιλέψω και αγάπη,

να μου χαρίσει αυτό που πρόσμενα καιρό.

Αυτό το ήρεμο, ουράνιό του χρώμα,

που τι δε θα ’δινα να μ’ έλουζε απαλά,

να με ταξίδευε σ’ εικόνες που ’χω ζήσει

στα όνειρά μου, που νοστάλγησα γλυκά.

Στον ουρανό ζητώ τα μάτια μου ν’ απλώσω

κι είναι ό,τι θέλω απ’ την ψυχή μου, θαλασσί.

Κι αν τα νερά που με τραβούν είναι θλιμμένα,

υπάρχει ακόμα απ’ το μαύρο διαφυγή

στην προσμονή, στο όνειρο, στο αληθινό,

στο θαλασσί.

Στέλλα Πετρίδου
Τα ποιήματα συμπεριλαμβάνονται στο  "Ανθολόγιο Ποιήσεως" Καλοκαίρι 2017, των εκδόσεων "Όστρια", Αθήνα, Ιούνιος 2017