Φίλος κι εχθρός..

Κι όλοι προσμένουν μια σου λέξη ακόμα,

ένα σου λάθος να στο χτυπήσουν κατάμουτρα,

να σ’ αφανίσουν στον πυθμένα της σιωπής

πριν καν προλάβεις και χαθείς στη μοναξιά.

Κι αγάπησε μας, σου φωνάζουν παράφορα

κι όλες οι μέρες στο ζητούν απεγνωσμένα.

Έλα κοντά μας και στολίσου με αγάπη,

διώξε από πάνω σου τον τίτλο του εχθρού.

Κλεισμένος στο καβούκι σου για χρόνια

θωράκισες τις πόρτες σου με σύννεφα,

να μη χαρίζεις πλέον φως στα δεδομένα,

που μια στεγνή ζωή ζητούμενα σε ’πνίγαν.

Αυτός ο αγέρας της φυγής σε κατατρώει

κι εσύ ξανά, ο εγωιστής, δε λες κουβέντα.

Γιατί να πεις λοιπόν και τι και ποιος ν’ ακούσει;

Ο αφανής παρών στο πλήθος είναι απών.

Σε ένα μικρό χαρτάκι εσένα μουτζουρώνεις

και πάλι στάμπα την ψυχή σου καταθέτεις.

Κι αφού μονάχος σου επέλεξες να ζεις,

ό,τι σε πλήγωσε στην άκρη το αφήνεις.

Κι αν σε προσμένουν με μια λέξη σου ακόμα,

ένα σου λάθος να στο χτυπήσουν κατάμουτρα,

να σ’ αφανίσουν στον πυθμένα της σιωπής

πριν καν προλάβεις και χαθείς στη μοναξιά,

Σας αγαπώ, να τους φωνάξεις παράφορα,

κι ούτε οι μέρες ούτε οι ώρες να στο πούνε,

να είσαι εσύ που τους αγγίζεις με αγάπη,

ο πιο δικός τους φίλος τους κι εχθρός.

Στέλλα Πετρίδου

Το ποίημα φιλοξενείται στο βιβλίο "Ανθολόγιο 2018", εκδόσεις "Αιολικά Γράμματα".