Ο κόσμος μας δε χάθηκε ακόμα.
Τα πάντα γύρω μας με πείσμα αναπνέουν
κι ο ήλιος στα σκοτάδια δίνει φως.
Θλιμμένο το τοπίο κι ας τρομάζει
κι αν η φυγή γι’ανάσταση περνιέται,
στο βάθος καρτερεί ο λυτρωμός.
Ο κόσμος μας δε χάθηκε ακόμα.
Τα πάντα γύρω μας περήφανα προσμένουν
την άνοιξη που κάπου έχει χαθεί.
Κι ας ρίζωσε ο χειμώνας απ’ ανάγκη
παγώνοντας με δόλο την ελπίδα,
το αύριο που άργησε θα ’ρθει.
Ο κόσμος μας δε χάθηκε ακόμα.
Τα πάντα γύρω μας υπόσχεση φορούνε
και ρίχνουνε στη δίψα τους νερό.
Κι η μοίρα μας, τ’ αβάσταχτο φορτίο,
που όρισε ο πόθος να νικιέται,
σκοντάφτει αυγή σε ήρωα καιρό.
Ο κόσμος μας δε χάθηκε ακόμα.
Τα πάντα γύρω μας παλεύουν κι επιζούνε
και στήνουν στα χαρμόσυνα γιορτή.
Εκεί, που πάλι πέφτουν σε απάτη
και χάνουν τη χαρά και αρρωσταίνουν,
μα απ’ τ’ άδικο μαθαίνουν τη ζωή.
Ο κόσμος μας δε χάθηκε ακόμα.
Τα πάντα γύρω μας με φόρα πάλι τρέχουν
και πάλι στα σκοτάδια βλέπουν φως.
Θλιμμένο το τοπίο κι ας τρομάζει
κι ας μπόρα δυνατή το φοβερίζει,
ουράνιο τόξο απλώνεται εμπρός.
Ο κόσμος μας δε χάθηκε ακόμα.
Αισιόδοξα κοιτάζει κι είναι εδώ!
Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα απέσπασε το Γ' Βραβείο στον 18ο Ετήσιο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης του λογοτεχνικού
περιοδικού Κελαινώ, στην κατηγορία σύγχρονη ποίηση, στις 10 Νοεμβρίου 2018.
Συγχαρητήρια!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή