Οι γιορτινές μέρες της μοναξιάς..

Αυτές οι γιορτινές μέρες, είναι θαυμάσιες, μα παράξενες μέρες.

Κρύβουν μια μελαγχολική χαρά  στην ψυχρή αγκαλιά τους, κάνοντας την μοναξιά μεγαλύτερη που αγγίζει τις γραμμές του απείρου, του αφόρητου.

Μοναξιά. Ποιος μπορεί ξεκάθαρα να δώσει ένα ορισμό για την μοναξιά; Είναι ένα συναίσθημα, θα πεις. Κι αυτό, όπως και τα άλλα, δεν μπορεί να μπει σε καλούπια, δεν μπορεί να πάρει μορφή μέσα από λέξεις. Απλά τη νιώθεις ή δεν τη νιώθεις, και, όπως και να έχει, ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, με διαφορετικές εμπειρίες. Για το λόγο αυτό και το αίτιο και ο τρόπος που βιώνει ο καθένας μας τη μοναξιά, διαφοροποιείται από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Η μοναξιά δεν είναι ασθένεια, δεν είναι μεταδοτική. Είναι μια προσωπική επιλογή ανθρώπων, που έχουν ξανά και ξανά και ξανά πληγωθεί, που έχουν προδοθεί. Είναι ένα είδος άμυνας απέναντι σε ό,τι τους έχει πληγώσει.  Δεν μπορείς να διαμορφώσεις ένα χαρακτήρα μέσα στη μοναξιά. Χρειάζεται ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας για να αντέξει τη μοναξιά.

 Η μοναξιά ίσως να είναι ένα ευχάριστο μέρος για να το επισκεφτείς. Υπάρχουν στιγμές που ο κάθε άνθρωπος επιθυμεί  ή  έχει ακόμη και την ανάγκη να βρεθεί κάπου μόνος παρέα με τις σκέψεις του, τις αναμνήσεις του. Είναι όμως ένα εφιαλτικό μέρος για να μείνεις, βγαλμένο ίσως μέσα από κάποιο ποίημα του  Έντγκαρ Άλλαν Πόε, σκοτεινό, μελαγχολικό, που σου κατατρώει τα σωθικά.

Οι γιορτές φαντάζουν σαν τιμωρία όταν νιώθεις μόνος, όταν ζεις στην μοναξιά. Όπως είπε κι ο Αριστοτέλης "Ο άνθρωπος είναι ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό. Αυτός που μπορεί να ζήσει μακριά απ’ τις ανθρώπινες κοινωνίες είναι είτε θηρίο είτε θεός." Θέλει δύναμη κι ανωτερότητα για να αντέξεις τα πάντα μόνος και μάλιστα από επιλογή. Ένας δυνατός άνθρωπος είναι κι ο πιο μόνος.

Να φοβάσαι πως έχεις μείνει μόνος για πολύ καιρό, όταν αρχίζεις και  γεμίζεις  τον κενό χώρο με φαντάσματα. Είναι μεγάλη η διαδρομή από τον χαμό έως την λύτρωση...

Παντελής Γάτης