Ο ανθρωπάκος..

Ψιτ! Σε σένανε μιλώ!

Ναι, σε σένα, που κάνεις πως δε με βλέπεις!

Χαμήλωσε λιγάκι μια σταλιά!

Με βλέπεις τώρα; Κοίτα με!

Σ΄ αυτό το καροτσάκι είμαι δεμένος

χρόνια τώρα, καθηλωμένος και σκυφτός,

με πόδια μου δυο ρόδες και δύο μπράτσα δυνατά.

Με βλέπεις τώρα; Πες μου;

Θαρρείς πως είσαι ανώτερος, πιο έξυπνος, πιο τσίφτης;

Μα ποιος σου είπε η ανθρωπιά γεννήθηκε στα ύψη;

Εδώ η φλόγα στην καρδιά, εδώ είναι κρυμμένη!

Και γέλα, εσύ, μικρόψυχε, εγωιστή και ψεύτη!

Μονάχος σου απέμεινες, μισός και ανθρωπάκος

με μία άδεια αγκαλιά και δύο άδεια χέρια.

Που τα χωρείς να ζεσταθούν και που τ’ απλώνεις;

Κοίτα! Γεμάτα είν’ τα δικά μου!

Αγάπη, γέλια και φωνές. Αυτή είναι η ζωή μου.

Χαράμι σου τα πόδια σου και τα καλά σου όλα!

Εμπρός λοιπόν το δρόμο σου στο άγνωστο κενό σου

και σήκωσε το βλέμμα σου μη στο μολύνω τάχα!

Θα ’ρθει η στιγμή που σκυθρωπό

θα σκύψει για συμπόνια.

Μικρόψυχε, εγωιστή και άδειε ανθρωπάκο!

Δε σε ζηλεύω.

Το κενό κανείς δεν το προσέχει.

Μια λύπη μόνο στην καρδιά για το κακό που σπέρνεις

σε κείνους που αλόγιστα σου ’δωσαν τη ψυχή τους.

Στέλλα Πετρίδου

5ος Έπαινος στον 11ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Εφήβων και Ενηλίκων στην Ποίηση και την Πεζογραφία από τις εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης.

Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική ανθολογία "ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗΣ", εκδόσεις "Πνοές Λόγου και Τέχνης", Αθήνα, Μάιος 2016.