μεθυσμένη η βουή της,
βγάζει κραυγές, λιγοθυμά.
Στα βάθη της πάλλονται σαν κύματα
των μοναχών ανθρώπων κρυφές οι σκέψεις.
Κι εκεί, απελπισμένες κι αβοήθητες
από κρυφούς αγγέλους και οράματα,
Τα βράδια γέρνει μια σιωπή,
που γαληνεύει της ασχήμιας το σκοτάδι.
Στολίδι στων ανθρώπων τις ψυχές το όνειρο,
που όλους τους πλανά,
σαν παραμύθι αγγελικό,
που ταξιδεύει τις εικόνες τους σαν χάδι
και όμορφα τις οδηγεί,
σαν μαγεμένο αερικό,
στου πόθου τους την ξαστεριά
και στου Μορφέα τη ζάλη.
Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική συλλογή "Μίλα μου γι' αγάπη", εκδόσεις "άλφα πι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου