Είσαι δικός μου, μου ’χες πει
κι έκρυβες στην πλάτη το μαχαίρι.
Αγάπη, αρρώστια ορμητική
και πάθος που ματώνει.
Έρωτας, σώμα και ψυχή.
Μη με κοιτάς! Σ΄ ακολουθώ!
Αξίζει η αγάπη κι ας πονάει.
Δάκρυ γλυκό. Δάκρυ πικρό.
Κι αν την ανάσα μου κεντάει
αίμα καυτό, σαν χαρακιά,
αντέχω ακόμα, μη λυπάσαι!
Δες με, γελώ! Χαμογελώ!
Αλήθεια, πάθος και συνήθεια.
Τι κι αν δε ζω στα παραμύθια,
αξίζει η αγάπη, δε λυγίζω!
Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική ανθολογία "3η Ομαδική Ποιητική Συλλογή", εκδόσεις "διάνυσμα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου