στο βούρκο από κατάντια λαβωμένος,
χίλιες πληγές να πολεμώ μονάχος,
αφού κι οι φίλοι μου με ξέχασαν κι αυτοί.
Κρατιέμαι
με ό,τι γλυκό και τρυφερό μου ’χει απομείνει.
Στα βάθη της καρδιάς μου φυλαγμένη,
μια ανάμνηση ζεστή, νοσταλγική.
Παρηγοριέμαι,
υπομονή στα δύσκολα κι όπου με βγάλει,
δε με λυγίζει η ζωή μου η προδομένη
Προσεύχομαι
υγεία να ’χω, Παναγιά μου, τίποτ’ άλλο.
Μόνο αυτό μου απόμεινε να ελπίζω,
πως κάποια μέρα πάλι όρθιος θα σταθώ.
Ακροβατώ
χωρίς φτερά, χωρίς μιλιά, χωρίς βοήθεια
σ’ ένα σκοινί λεπτό που ’ν’ έτοιμο να σπάσει
σκορπίζοντάς με σε αβάσταχτη σιωπή.
Ισορροπώ,
χαμογελώ και στα στραβά και στα χαμένα.
Κάποτε έκρυβα τη δύναμη για μένα,
μα τ’ όνειρά μου ρόδα που άλλαξε στροφή.
Καρδιοχτυπώ.
Ειν’ η ανέχεια που τα όρια ξεπερνάει
και μολυσμένος ο αγέρας τη θεριεύει.
Ψυχή και σώμα εδώ, θυσία στο κενό,
μα προσδοκώ
σαν από θαύμα η χαρά να ξημερώσει
κι απ’ τα υπόγεια το φως να με λυτρώσει,
ουράνιο τόξο σε καθάριο ουρανό.
Στέλλα Πετρίδου
Γ' Βραβείο στον 16ο Ετήσιο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης του λογοτεχνικού περιοδικού "Κελαινώ", στην κατηγορία σύγχρονη ποίηση.
Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, Αθήνα, 13 Νοεμβρίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου