Τσαλάκωμα..

Πριν σε γνωρίσω, σε είχα δει,

σαν άνεμος τη σκέψη μου σκορπούσες στη σιωπή.

Την έκλεβαν τα κύματα και χάνονταν μαζί τους

στα βάθη του πελάγου, τα μεγάλα.

Πριν σε γνωρίσω, σε είχα δει,

σα σύννεφο, που το ’κλεβε για λίγο η βροχή,

σαν ήθελε με δάκρυ να ποτίσει το χώμα,

που σκέπαζε με πόνο η φυγή.

Πριν σε γνωρίσω, σε είχα δει,

στα όνειρα τα γνώριμα που έκανα  παιδί,

σαν έλεγα μια μέρα θα πετάξω την καρδιά μου

Το κύμα..

Καλό μου κύμα σύρε

στην πλώρη του να βγεις

τον ακριβό μου να βρεις,

το γιο μου, το παιδί μου

και μάθε σαν τον δεις

πώς είναι, πώς περνά,

αν κουβαλά βαρύ σταυρό

και θλίψη η αντοχή του.

Ευχή δική μου να του πεις

τον Αϊ Νικόλα κει που πα

προστάτη του να έχει,

Ένα ποίημα του Ρωμύλου Αυγέρη

Άτιτλο

Ακούγονται φωνές σαν φύσημα ανέμου :
Μην σκορπίζεις τις σκέψεις μακρύτερα απο τα χτές μας
και χρωματίσουν άσκοπα το πεντάγραμμο της νυχτιάς τους.
Καλλιότερα να τυλιχτούν με τις ανείπωτες λέξεις.
Αυτές που ερωτεύτηκαν τις ομοιότητες
και δεν αγάπησαν τις διαφορές μας.
Θα μάθουν έτσι κι αυτές
πως η πιο μεγάλη και αληθινή τους ιστορία
θάναι το απίστευτο της συνέχειά μας μέσα τους.
Μόνο ελευθέρωσε τα όνειρα 

Το λίγο..

Αδιάφορο σα μοιάζει το πολύ,
το λίγο πάντα αρκετό
απέναντί του στέκει,
ανίκητο κι αληθινό,
με πάθος να τολμήσει.

Κι είναι στ' αλήθεια μαγικό
αυτό το λίγο της καρδιάς
πόσο μεγάλο μοιάζει!

Το αντίδοτο..

Κι αν τόσα ψέματα γκρεμίσουν τ' όνειρό μας

και ξεχειλίσει ένα δάκρυ από ντροπή 

κι αν μαύρο σύννεφο σκεπάσει  το φεγγάρι

και τσακισμένος ο καιρός παραδοθεί,

αρκεί και μόνο ένα κάτι,

γερό σκαρί και θαρρετό

να τραγουδήσει την αγάπη

ύμνο γλυκό, μελωδικό

σ' ένα πλανήτη σκουριασμένο

και μολυσμένο από το χθες

να γίνει αντίδοτο αναμμένο,

το φάρμακο στις ενοχές.

Είναι τόσο απλό..

Κι όμως, είναι τόσο απλό

να τραβηχτεί η κουρτίνα στο κενό,

στην άκρη να σταθούν τα ψέματα,

οι φόβοι κι η συνήθεια.

Και με το βλέμμα ακλόνητο,

άλκιμη η ψυχή, χαλύβδινη

κατάματα να πει,

κατάματα να δει,

κατάματα να νιώσει.

Κι όμως, είναι τόσο απλό..

"Χάθηκα" του Νίκου Βαρδάκα

Χάθηκα στο βλέμμα σου γυρεύοντας απεγνωσμένα

τον Άνθρωπο. Δε με μέλει το κρίμα που σου γεννάει

η αποτυχία. Κάθε λάθος παντρεύει τη λογική με την

επιθυμία. Ψάχνω τον Άνθρωπο όπως με γοήτευσαν τα λόγια σου

και οι κόρες των ματιών σου. Μελαγχολώ στο πρέπει

που με ωθείς με ένα χαμόγελο.

Γυρεύω να βρω κάποια που να γνωρίζει την αγάπη, όπως

μόνο εσύ μπορείς και μου την προσφέρεις. Στο βωμό της

κενότητας προσκυνώ όταν χαράζω στη μνήμη μου λίγες

αναμνήσεις χώρια σου…

Στη γη την ξένη..

(Το τραγούδι)

Στη γη την ξένη μονάχος κλέφτηκα,

χαμένος βρέθηκα να νοσταλγώ

κείνο το δείλι, που δρόμο χάραξα.

Αχ, πόσο άλλαξα! Δεν είμαι εγώ.

Στη γη την ξένη, στη γη την ξένη,

σκόρπισα μια ζωή κυνηγημένη,

βασανισμένη, σακατεμένη,

μήπως κι αναστηθεί στη γη την ξένη.

Στη γη την ξένη δρόμο περπάτησα,

όνειρο άφησα στον ουρανό,

να βρει αγέρα για να πετάξει,

μήπως και βγει ποτέ αληθινό.

Άρνηση..

Κάποτε θα θυμώσουνε οι λέξεις
και θα τα βάλουν τρελαμένες με την άρνηση.

Χαρτί μουτζουρωμένο τσαλακώνεται
μήπως και κρύψει την αλήθεια του στα στήθια.
Μόνο η στιγμή απόμεινε συνήθεια
ν' αποτυπώνει την ορφάνια της στην ποίηση.

Το ανεκπλήρωτο κενό..

Ποια γλύκα να 'χει το φεγγάρι

ολόγιομο σαν τη φωτιά δίχως να κλέβει βλέμμα;

Ποια γλύκα να 'χει η ευχή

δίχως φτερά, δίχως φωνή στη νύχτα ν' ακουστεί;

Ποτάμι που το ρέμα του δε κουβαλά αγέρα

γκρεμίζεται στο τέρμα του, σ ένα φιλί που 'χει χαθεί.

Αβάσταχτος ο χωρισμός,

βαρύ το πεπρωμένο,

μα κείνο το ανεκπλήρωτο

αχ, πώς ματώνει πιο πολύ...