Ακολουθώντας το μεγάλο φιλόσοφο Αριστοτέλη..

Αρνούμαι να μεγαλώσω!

Αρνούμαι να κουβαλήσω πάνω μου τα χρόνια τα φθαρμένα,

το σκήπτρο του γερόλυκου, του τάχα έμπειρου, του δυνατού!

Αρνούμαι να παραδώσω ψυχή στο άδειο τίποτα

κι ας με πουν δειλό, αγροίκο, τιποτένιο!

Ναυτικοί (Θάλασσα κι Ουρανός)

Με καταιγίδες και βροχές,

με ήλιο και με χιόνια

φάγαμε μες στα πέλαγα

τα πιο καλά μας χρόνια.

*****************

Θάλασσα κι ουρανός

και πώς περνάει ο καιρός.

Θάλασσα κι ουρανός

και πλώρα ένας κρυφός καημός.

*****************

Το θαλασσοπουλάκι..

Άπονη που ’σαι, θάλασσα

κι άπονα τα νερά σου,

που κρύβεις τα παιδάκια μας

μέσα στην αγκαλιά σου.

Εψές αργά στον ύπνο μου

είδα και το δικό μου,

που ’χει ένα χρόνο μακριά

και λιώνω απ’ τον καημό μου.

Αχ, να μπορούσες, θάλασσα,

να πάρεις τη φωνή μου

και δυο λογάκια τρυφερά

να στείλεις στο παιδί μου.

Έλλην..

Μισόγυμνος σέρνεσαι στης μοίρας το δρόμο,

εκεί, που οι άρχοντες σου φέρανε πόνο.

Τη θάλασσα εμάγεψες γαλήνη να ’ρθει,

μα τώρα στο χέρι σου μαντήλι πενθεί.

Που πήγαν τα όνειρα καημένε ιππότη;

Τουφέκι εκράτησες στη μάχη την πρώτη.

Τον ύμνο εδόξασες, φωνή δυνατή,

να μάθει τη χώρα σου όλη η γη.

Με άλογο πέρασες βουνό πεδιάδα,

σημαία κυμάτισες να φέρεις Ελλάδα,

να μάθουν ο Έλληνας πως είν’ δυνατός.

Κουράγιο στην πέννα σου, να φύγει ο οχτρός!

Τελετή απονομής βραβείων ΕΛΒΕ..

Η Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, στα πλαίσια του εορτασμού των 2400 χρόνων από την γέννηση του Αριστοτέλη,  προκήρυξε τους μήνες που μας πέρασαν διεθνή ποιητικό διαγωνισμό και διαγωνισμό συγγραφής δοκιμίου με τίτλο:

Ο καιρός..

Πώς μας τραβάει πίσω ο καιρός;

Ποιας Άνοιξης αγνάντεμα μας στέρησε η θλίψη;

Αγέρας φύσηξε τριγύρω παγερός

κι η Ανατολή παρέδωσε τη μοίρα της στη Δύση.

Εδώ ένα δάκρυ μας ξυπνάει κάθε πρωί,

ένα γιατί, που πάντα ψάχνει ένα κάτι,

να τυλιχτεί σε μια κουβέρτα από ζωή

και να ρουφήξει μια γυμνή σταγόνα αγάπη.

Φοβάμαι..

Φοβάμαι.

Φοβάμαι για κείνα που θα ’ρθουν,

μα αδύναμος πια να ορίσω.

Παράνομα η μοίρα μου όρισε

αγάπη κρυφή ν’ αγκαλιάζω,

με βλέμμα που όχι δε γνώρισε

και τρόμο στο χάδι του ποτέ του δεν είδε.

Δυο φιλιά..

Για σένα είχα φυλάξει δυο φιλιά,
κρυμμένα στης ψυχής μου το συρτάρι
ποθώντας τη δική σου αγκαλιά,
που η θάλασσα μακριά μου την κρατάει.

Για σένα είχα φυλάξει δυο φιλιά,
δυο λέξεις τρυφερές να σου χαρίσω,
σαν έρθεις τα χαράματα κρυφά,
αγάπη μου, να σε καλωσορίσω.

Μοναξιά..

Κι αφού χειμώνιασε για τα καλά και πάλι

και κρύο μου πότισε η ορφάνια το κορμί

στιγμή μου ξένη χαραγμένη με σιωπή

βαθιά σκοτείνιασε η σκέψη την καρδιά.

Θάλασσα κι Ουρανός, της Στέλλας Πετρίδου | Προδημοσίευση

Το εξώφυλλο της νέας μου ποιητικής συλλογής το είδατε. Αρχές Γενάρη λοιπόν θα κυκλοφορήσει επίσημα το "Θάλασσα κι Ουρανός" και ήδη νιώθω πολύ μεγάλη λαχτάρα για να πιάσω το πρώτο της βιβλίο στα χέρια μου.