Ο καιρός..

Πώς μας τραβάει πίσω ο καιρός;

Ποιας Άνοιξης αγνάντεμα μας στέρησε η θλίψη;

Αγέρας φύσηξε τριγύρω παγερός

κι η Ανατολή παρέδωσε τη μοίρα της στη Δύση.

Εδώ ένα δάκρυ μας ξυπνάει κάθε πρωί,

ένα γιατί, που πάντα ψάχνει ένα κάτι,

να τυλιχτεί σε μια κουβέρτα από ζωή

και να ρουφήξει μια γυμνή σταγόνα αγάπη.

Παραδομένα σε μια χούφτα ανθρωπιά

χέρια απλωμένα μπρος κατάματα κοιτούνε,

να κολυμπήσουνε σε γάργαρα νερά,

να ξεμουδιάσουν γρήγορα άλλα χέρια που πονούνε.

Μα είν’ χειμώνας και το κρύο τσουχτερό

κι ο αγέρας γίγαντας, ανένδοτος και κλέφτης.

Δεν κάνει πίσω στο θυμό και στο λυγμό

και τα παιχνίδια του όλα θάλασσας καθρέφτης.

Ένας μονόδρομος στο άγνωστο χαμένος,

σε αδιέξοδο γκρεμό σκοτείνιασε τη μέρα,

άψυχος, άκαρδος και μπρος στα μάτια ξένος,

ορθώνει τοίχος φονικό στο παραπέρα.

Ποιος να μπορέσει να χρυσώσει το σκοτάδι;

Ποιος στο θολό κενό τις γέφυρες να χτίσει,

να τρέξει σίφουνας,  ν’ αρπάξει το σημάδι,

που απ’ το τίποτα την Άνοιξη θ’ ανθίσει;

Ένα χαμόγελο, παράδεισος στα μάτια,

μικρού παιδιού αγκάλιασμα υπόσχεση χαρίζει

κι αν όλα τα όνειρα στο φως ’γιναν κομμάτια,

ο ήλιος πάντα μπρος στο αύριο θα φωτίζει.

Κι ας μας τραβάει πίσω ο καιρός

κι ας τα όμορφα της Άνοιξης μας στέρησε η θλίψη,

θε να γυρίσει κάποτε της μοίρας ο τροχός

και το σφουγγάρι της ζωής τα άσχημα να σβήσει.

Στέλλα Πετρίδου

Από την ποιητική συλλογή "Προσφυγιά", εκδόσεις "άλφα πι"