Μοναξιά..

Κι αφού χειμώνιασε για τα καλά και πάλι

και κρύο μου πότισε η ορφάνια το κορμί

στιγμή μου ξένη χαραγμένη με σιωπή

βαθιά σκοτείνιασε η σκέψη την καρδιά.

Σε μια στιγμή κουρελιασμένη σαν και τότε,

ξανά μου κρύφτηκα στα χέρια μου αφημένη

κι αποκοιμήθηκα σκορπώντας χίλιες μνήμες

παραδομένη μπρος στην άδεια μου αγκαλιά.

Στέλλα Πετρίδου