... Θεέ μου, νιώθω τόσο πολύ μπερδεμένη, τόσο απαίσια και μόνη! Ας μπορούσα τουλάχιστον να άνοιγα την καρδιά μου σε μια φίλη, έστω σε κάποια άγνωστη, που θα ήξερα ωστόσο ότι δε θα γελάσει μαζί μου, δε θα με προδώσει με την πρώτη ευκαιρία, δε θα εκμεταλλευτεί την εμπιστοσύνη και την ανάγκη μου να της μιλήσω για μένα. Ας είχα κάποια να με νιώσει, να κατανοήσει τους προβληματισμούς μου, τις ανασφάλειές μου και τις φοβίες μου για τη ζωή. Δεν έχω κανέναν, δυστυχώς! Κι ούτε πιστεύω πως θα έχω στο μέλλον, αφού στα μάτια μου όλοι φαίνονται αδίστακτοι και λίγοι. Μόνο εσένα έχω, κρυφό μου ημερολόγιο. Εσύ είσαι η φίλη μου, η αδερφή μου, ο άνθρωπός μου. Κι ας μην έχεις ψυχή. Κι ας μη μου μιλάς. Κι ας μην αισθάνεσαι τους χτύπους της καρδιάς μου. Είναι προτιμότερο από το να με κρίνεις δίχως λόγο, να μιλάς πίσω από την πλάτη μου, να με υποτιμάς.
Δεν είμαι τέλεια, το ξέρω! Όμως πες μου, σε παρακαλώ, ποιος είναι στην πραγματικότητα τέλειος; Κανείς! Απογοητεύομαι, δεν το κρύβω. Αδυνατώ να καταλάβω τη λογική αυτού του κόσμου. Ο ισχυρός να πατά πάνω στα πτώματα… Γιατί; Υπάρχει λόγος σοβαρός; Δε θα ήταν όλα ομορφότερα, αν υπήρχε μια ισορροπία στα πράγματα, ισορροπία στις σχέσεις, ισορροπία στις πράξεις, ισορροπία στις φιλοδοξίες και στα όνειρα; Πέρασε η ώρα μας και πάλι… Πρέπει να σε αφήσω, ημερολόγιό μου! Εύχομαι το αύριο να μας βρει πιο φωτεινούς! Το σκοτάδι δεν αντέχεται πια! Όχι, δεν αντέχεται!
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Αναζητώντας εμένα" της Στέλλας Πετρίδου, εκδόσεις "Ελκυστής", σελίδα 174,175
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου