Δραπέτης..

Καραδοκεί μια ακόμα μπόρα τη νυχτιά.
Και να, τα μάτια καρφωμένα στο σκοτάδι,
ουρλιάζουν τάχα μου για λίγη κατανόηση.
Κι η δίνη των σιωπών τα κάνει χάζι.

Κι η τρέλα της στιγμής τα μαστιγώνει.
Σταγόνα η διαφυγή κι απροσδιόριστη
καθώς με δάκρυα κλεφτεί κι αποδημήσει, 

στην πιο παρένθετη ευχή σα γαντζωθεί,
κυνηγώντας τις στάλες της βροχής
απογυμνώνεται.
Κι ελεύθερα στο χώμα της κατάληξης,
αγγίζοντας τη λίμπιντο του στεναγμού,
μαζί του λαχταρά να αναμειχθεί,
ένα να γίνει στο μετά, μα και στο άπειρο,

δραπέτης μια για πάντα της απάτης.

Στέλλα Πετρίδου