Όχι πια..

Σε κόσμους αλλιώτικους ταξίδεψαν τα μάτια μου.
Ω! Τι ομορφιά μπροστά τους αντικρύσαν…
Παραμυθένια ζάλη κι εξιλέωση!
Μα, ναι! 

Τις αμαρτίες τους αντάλλαξαν με ελευθερία.
Τα τόσα ψέματα που αράδιαζε το είναι τους

χρόνια και χρόνια σα νερό
στην πεθυμιά και την απόλαυση,

προσπέρασα.
Άχρωμα κι άοσμα απ’ την ήττα,
μ’ άρνηση πείθονταν καιρό,
-κατάντημα-
πως τάχα ανούσια η υπερβολή.
Κι η μοναξιά "φίλη" καλή,
ισχυροτέρα των παθών,
καμάρωνε...

Όχι πια!

Τις αμαρτίες τους αντάλλαξαν με ελευθερία.

Στέλλα Πετρίδου