Φιτιλιά..

Όνειρο, μη στολίζεσαι να μου φανείς δικό μου.
Σαν κλαίω τον καημό μου, πώς να τον λησμονήσω;
Είν' η φυγή του μισεμός, αγκάθι στο γραφτό μου
και βάσανο κρυφό μου που μ' όρισε να ζήσω.

Όνειρο, μη ζητάς αλλού σ' άλλη ζωή να φτάσω
κι ας ξέρω πως θα χάσω τα μάτια μου σα κλείσω.
Τάμα τηρώ κι ας πληγωθώ και σαν κλαδάκι σπάσω,
αρνούμαι να ξεχάσω κι απ' την αρχή ν' αρχίσω.

Μ' αν επιμένεις όνειρο, να 'ρθεις μονάχα αλήθεια,
χαρά μου και συνήθεια, σφιχτή μου αγκαλιά.
Ψέμα μη φέρεις να χαρείς, γιατί θα γίνεις πάλι
πληγή η πιο μεγάλη, καπνός και φιτιλιά.

Στέλλα Πετρίδου