Η δύναμη τ' ανέμου..

Κάποτε πίστεψα στη δύναμη τ’ ανέμου.
Ήταν φθινόπωρο σα φάνηκε μπροστά,
χαρά ντυμένη να γυρνά στα περιβόλια μου.
Κι ήταν δροσιά νοσταλγική, μ’ αληθινή,
που ’γινε βάλσαμο στην άδεια μου καρδιά,
που ’γινε βάλσαμο στο κρύο μου κορμί.

Κάποτε πίστεψα πως μου ’φερνε αγάπη.
Κι εγώ γι’ αγάπη την προσκύνησα εξ’ αρχής.
Μέσα στ’ ολόλευκο, γλυκό χαμόγελό της
ρίζωνα κι άνθιζα και φτου κι απ’ την αρχή.
Ρίζωνα κι άνθιζα με φόντο την αγάπη
κι ένιωθα αγάπη στοργική, ειλικρινή.

Κάποτε πίστεψα στα λόγια τα μεγάλα.
Ήταν τα λόγια που ζωγράφιζε η ορμή της,
καθώς ξεχύνονταν ανέμελα και πλάνα,
δίχως φραγμό, δίχως μια τόση δα ντροπή,
δίχως ψυχή, ζητώντας μόνο διαφυγή
από το ψέμα, μα για μόνο μια στιγμή.

Ήρθε ο χειμώνας, θαρρετός και προικισμένος,
μ’ όλη τη δύναμη τ’ ανέμου στα φτερά του,
μ’ όλα τα πάθη να θρηνούνε στην ποδιά του
και μες στη δίψα μου να ντύνεται βροχή,
δάκρυ και πίκρα να σκορπίζει στη σιωπή,
σ’ αυτή την άσβεστη φωτιά των λογισμών μου.

Στάχτη η αγάπη που ζωγράφιζε με χάρη,
καθώς πλανιόταν με καμάρι στ’ ανοιχτά.
Τότε, στου γκρίζου φθινοπώρου το συρτάρι,
ρίχτηκε φλόγα που ξεθύμανε στο πέρας.
Και ποια υπόσχεση να μείνει ζωντανή;
Και ποια ανάμνηση να διώξει το φαρμάκι;

Τώρα σκοτείνιασα απ’ τη δύναμη τ’ ανέμου.
Κι είναι στα σπλάχνα μου καρφί και μαχαιριά.
Και ποια χαρά να ’ρθει ξανά στα περιβόλια μου;
Ποια ανασαιμιά ν’ ανακουφίσει την καρδιά,
αφού ’χει η θλίψη θρονιαστεί στα σωθικά;
Άμοιρη αγάπη, που ’χεις φύγει μακριά!


Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική της συλλογή "Έλα ξανά", εκδόσεις "Βακχικόν"