Μοναξιά και έρωτας, έρωτας και μοναξιά. Η παρουσία του ενός προϋποθέτει την απουσία του άλλου. Ή μήπως όχι; Γνώμη των πολλών ότι αυτά τα δύο δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Κι όμως, ο έρωτας πολλές φορές είναι η μοναξιά καμουφλαρισμένη και το αντίστροφο. Είναι εκείνες οι φορές που γαντζωνόμαστε πάνω σε ένα συναίσθημα, μη μπορώντας να αντέξουμε το αντίθετό του. Και αδυνατώντας να παλέψουμε το κενό αφήνουμε αδιέξοδες ορμές να μας κατευθύνουν. Και πέφτουμε όλο και πιο μέσα στη τρύπα που έχει σκάψει ο χρόνος για μας και σκορπίζουμε όλο και περισσότερο σε ανούσια βλέμματα και σε λόγια που φωνάζουν αλλά δεν τα ακούει κανείς, γιατί ο ψίθυρος κραυγή δεν γίνεται.
Πόσες στιγμές άραγε έχουμε ξοδέψει για να γεμίσουμε το τίποτα; Για να κρατήσουμε αναμμένο ένα κερί που απ’ την αρχή ξέραμε ότι θα σβήσει; Και είναι αυτές οι στιγμές που γέννησαν τη μοναξιά μας, που έδωσαν τροφή στο ψεύτικο που νομίζαμε πως αληθινό θα γίνει…
Απόσπασμα 1:
Απόψε άστραψε και βρόντηξε και πάλι / και μοιάζει ζάλη ο θυμός μες στην καρδιά, / καθώς τα σύννεφα ξυπνούν τους εφιάλτες, / καθώς οι στάλες γίνονται άγριες πλημμύρες / και αρρωσταίνουν τα πιο άρρωστα κενά.
Κι έτσι, αλλάζουμε ονόματα σ’ αυτά που αισθανόμαστε, αλλάζουμε νοήματα στις λέξεις γιατί δεν έχουμε μάθει πώς να στεκόμαστε απέναντι στο κενό, πώς να το γεμίζουμε με ουσία. Και πραγματικά εθελοτυφλούμε για να μη παραδεχτούμε το λάθος μας. Κι έτσι, ο έρωτας μεταλλάσσεται με τη μορφή της μοναξιάς και τα δύο γίνονται ένα ή έτσι νομίζουμε, αφού πάντα ένα ήταν. Και το παρελθόν γίνεται ξανά μέλλον γιατί δεν μπορέσαμε να φτάσουμε στο καινούργιο, γιατί δεν τολμήσαμε να κάνουμε πράξη τα όνειρά μας. Όνειρα που μένουν ανεκπλήρωτα, λέξεις που μένουν ανείπωτες και ένα παράπονο που κυριαρχεί στο χθες, στο τώρα, στο μετά.
Απόσπασμα 2:
Κι ονομάζουμε το ρίγος μας συναίσθημα / και το γλυκαίνουμε με όνειρα. / Όνειρα λέμε τις στιγμές, / κείνες που τάζουμε στο μέλλον να τις ζήσουμε, / μ’ από δειλία επιστρέφουμε στο χθες.
Κι όμως, ο έρωτας στην ουσία του δεν είναι σκοτεινός. Είναι το γλυκό χάραμα που εμφανίζεται πριν σε λούσει το φως του ήλιου που λέγεται αγάπη. Αυτό το χάραμα που έρχεται πάντα μετά από τα πιο πυκνά σκοτάδια. Είναι η ελπίδα με την οποία κοιμόμαστε και ξυπνάμε για μια ακόμα μέρα. Και παρότι υπάρχουν φορές που είναι με τη μοναξιά στενά δεμένος, τις πιο πολλές μόνος του στέκει και χρωματίζει τα βλέμματα με χρώμα, τις ψυχές μ’ αισθήματα.
Ο έρωτας θέλει πάντα δύο, αυτή είναι η αλήθεια. Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει έρωτας για έναν. Και πρέπει ν’ αφεθείς για να νοιώσεις τον έρωτα, να δοθείς ολοκληρωτικά. Γιατί αν δεν δοθείς, η μοναξιά σε περιμένει στη γωνία. Και τότε, θέλοντας και μη, στα ίδια θα επιστρέψεις.
Απόσπασμα 3:
Η ζωή μου δόθηκε για σένα, / για να σκορπίζω τα όνειρά μου στον βυθό σου, / να ‘ναι για πάντοτε μ’ αγάπη ποτισμένα. / Η ζωή μου δόθηκε για σένα, / δώρο υπέροχο, που τρέμω μην το χάσω / κάθε που σβήνει ο ουρανός μου απελπισμένα.
Αυτές είναι οι σκέψεις που βασάνιζαν το μυαλό μου κατά τη διάρκεια ανάγνωσης μίας ακόμα εξαιρετικής ποιητικής συλλογής της Στέλλα Πετρίδου. Ο τίτλος “Έλα ξανά”, η μοναξιά το βασικό της θέμα αλλά δεν θα μπορούσα να μη σταθώ στη σχέση της με τον έρωτα. Άλλωστε, καθότι υμνήτρια του τελευταίου η Στέλλα σε όλα της τα δημιουργήματα μέχρι τώρα, αυτό πιστεύω θα με προέτρεπε να κάνω. Ελπίζω να πλησίασα έστω και στο ελάχιστο τη συλλογιστική της μέσα στις 96 σελίδες αυτού του ταξιδιού της.
Βέβαια, αυτό που με γοητεύει πάντα εξίσου στις δουλειές της είναι το μουσικό κομμάτι και ο τρόπος που καταφέρνει να ντύνει με μελωδίες τους στίχους της. Για άλλη μια φορά δεν απογοητεύτηκα. Οι ήχοι είναι στο ύφος που μας έχει συνηθίσει και στα προηγούμενα, με μερικές θα έλεγα ενδιαφέρουσες προσθήκες στις ενορχηστρώσεις. Αξιόλογοι μουσικοί και ερμηνευτές παρελαύνουν πάλι από τα ηχεία μου, δίνοντάς μου σχεδόν μία ώρα όμορφων ακουσμάτων.
Εν κατακλείδι μπορώ να πω, χωρίς ίχνος υπερβολής, ότι ήταν μία από τις πιο ευχάριστες αναγνώσεις/ακροάσεις των τελευταίων ημερών και σίγουρα είναι μία από τις ποιητικές που προτείνω στον καθένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου