Το κάτι..

Δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ένα κάτι.

Είμαι η φωνή που κάποτε σου φώναξε το έλα.

Έλα στη γη! Γίνε η σάρκα της ψυχής σου και περπάτησε

στο μονοπάτι αυτό που σ’ όρισε η μοίρα!

Είμαι το βλέμμα που γλυκά σου χαμογέλασε

τότε π’ αντίκρισες πρώτη φορά τον κόσμο.

Είμαι το χέρι που σ’ αγκάλιασε νοσταλγικά

και τρυφερά σε χάιδεψε, να μην πονάς στη μοναξιά,

να μη φοβάσαι στ’ αγριεμένα σου σκοτάδια.

Δεν είμαι τίποτα περισσότερο απ’ ένα κάτι.

Είμαι η δίψα του κορμιού σου που ποθεί

αστείρευτα, δίχως μια τόση δα ντροπή,

στην αμαρτία των φιλιών να ταξιδέψει.

Είμαι η λέξη που αυθόρμητα απ’ το στόμα σου θα βγει,

από το θέλω το βαθύ, τ’ ονειρικό. Σ’ αγαπώ!

Είμαι η εικόνα που δε βγαίνει απ’ το μυαλό,

η πρώτη αυγή, το χάραμα τ’ αγγελικό,

η λύτρωση στον απ’ ανάγκη πυρετό.

Δεν είμαι τίποτα περισσότερο απ’ ένα κάτι.

Είμαι το αύριο που γίνεται πια φως

σαν κεραυνός, διάδοχος τ’ ονείρου που ξυπνά,

μία σκιά π’ ακολουθεί εκεί που πας, όπου κι αν πας.

Είμαι το θαύμα που σου απλώνεται γυμνό,

δώρο για σένα που σκορπίζεις εαυτό

κι όλο ελπίζεις και ποθείς και καρτερείς

πάλι και πάλι. Μία συνέχεια στ’ απρόσμενου τη ζάλη.

Είμαι η μέρα που σου απλώνεται η μεγάλη.

Δεν είμαι τίποτα περισσότερο απ’ ένα κάτι.

Είμαι το δάκρυ που απ’ τα μάτια σου θα βγει

όταν στο φόβο του χαμού σου πεις, δε θέλω.

Μείνε κοντά! Μην πας μακριά! Συγχώρα με!

Πλησίασέ με στοργικά, να βρει το βλέμμα μου φωλιά!

Είμαι η ανάσα σου, το ίδιο σου το εγώ.

Σε κάθε βήμα σου οδηγός. Μικρός Θεός.

Είμαι το πάντα, το μπορώ και το αντέχω.

Είμαι εδώ για να σου πω πως σε προσέχω.

Δεν είμαι τίποτα περισσότερο απ’ ένα κάτι.

Είμαι ο δρόμος που περπάτησες μικρός,

το μονοπάτι, κείνο το γνωστό,  το λατρευτό,

της μοίρας που σου όρισε γραμμένο.

Είμαι ο χτύπος που σου δίνει το παρόν,

αυτός ο χτύπος που σου λέει, ποτέ δε φεύγω.

Είμαι το αίμα σου που ρέει δίχως μιλιά, στα σιωπηλά.

Κι είμαι εγώ. Κοίτα με! Κοίτα ξανά!

Είμαι εγώ. Το είναι σου. Μάνα - Γυναίκα.

Στέλλα Πετρίδου