Ηλεκτρονικό περιοδικό «alt.gr»
Σάββατο, 04-08-2020 και 07-08-2020
Ανθυποπλοίαρχος Λιμενικού Σώματος – Απόφοιτη Φιλοσοφικής Σχολής – ποιήτρια – στιχουργός (αλλά και τραγουδοποιός) – συγγραφέας – αρθρογράφος – μητέρα τριών παιδιών – κάτοικος Χίου. Πως συνδυάζονται όλες αυτές οι ιδιότητες;
Δύσκολα, θα έλεγα, αλλά συνδυάζονται. Γιατί όταν αγαπάς αυτό που κάνεις κι όταν το πάθος υπερτερεί της οποιαδήποτε σωματικής ή πνευματικής κούρασης, όλα μπορούν να γίνουν και όλα να γίνουν καλά.
Η δουλειά μου είναι η πηγή των εσόδων μου, αυτή που συντηρεί εμένα και την οικογένειά μου, ώστε να μπορούμε να ζούμε όλοι μας αξιοπρεπώς. Δεκαεννιά χρόνια τώρα που υπηρετώ στο Λιμενικό Σώμα, προσπάθησα και, νομίζω, το έχω καταφέρει να ξεχωρίσω τα επαγγελματικά από τα καλλιτεχνικά μου, άλλοτε, βέβαια, με προσωπικό κόστος, αλλά πάντοτε με απόλυτη υπευθυνότητα και αφοσίωση σε αυτό που κάνω.
Στο καλλιτεχνικό κομμάτι της ζωής μου αφοσιώνομαι τις ώρες που μπορώ, αδέσμευτη από επαγγελματικές, αλλά και οικογενειακές υποχρεώσεις (δεν είναι πολλές, ωστόσο είναι ουσιαστικές) και δίνομαι ολοκληρωτικά, καθώς εκεί συναντώ κάθε φορά τον πραγματικό μου εαυτό, ελεύθερο και ξεγυμνωμένο από καλούπια και τυπικότητες, αδέσμευτο από κανόνες και θανατηφόρα πρέπει, ζωντανό και ενεργητικό.
Η δημιουργία είναι το αποτέλεσμα της απόλυτης συνύπαρξής των δυο μας, της ξεδίπλωσης της αλήθειας μας, της διάθεσής μας για εξωτερίκευση των συναισθημάτων μας, η οποία φυσικά προϋποθέτει καταπολέμηση του φόβου μας και της οποιασδήποτε διστακτικότητά μας να εκτεθούμε στο κοινό. Η επαρχία βοηθάει σε όλη αυτή την εσωτερική, κατά βάση, διαδικασία και νομίζω οι λόγοι είναι ολοφάνεροι.
Οικονομική κρίση, προσφυγικό, πανδημία, ελληνοτουρκικά. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Τα βάσανα του λαού πάντα έβρισκαν οξυγόνο στους στιχουργούς, στους ποιητές. Εσείς πως βρίσκετε τόσο ήλιο, θάλασσα, ελπίδα, νοσταλγία, έρωτα και εμπνέεστε;
Θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε πίσω στο χρόνο και να αναλογιστούμε πόσα δεινά έχει υποφέρει ο λαός μας, πόση φτώχεια, πόση κακουχία, πόσα βάσανα από πολέμους, αρρώστιες, στερήσεις, απώλειες, ξενιτιά. Κι όμως, μέσα σ’ αυτόν τον καταιγισμό των δυσκολιών, άνθρωποι του πνεύματος φορούσαν πάντα τις πανοπλίες τους και έβαζαν τον εαυτό τους μπροστά. Ζωγράφιζαν έναν νέο κόσμο με τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους, ώστε να ομορφαίνουν τις ψυχές εκείνων που υπέφεραν, που έψαχναν στήριγμα για να πιαστούν και να νιώσουν καλύτερα.
Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει τα πάντα, μπορεί να νικήσει τα πάντα, μπορεί να ελπίσει στα πάντα. Αυτό που χρειάζεται είναι μια κινητήρια δύναμη που θα προκαλέσει τη διάθεση για ζωή, για ευτυχία, για ευημερία, ακόμα κι αν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι της δυστυχίας, η ευτυχία μοιάζει να ’ναι απλώς μια ουτοπία.
Έργο του κάθε δημιουργού είναι αυτό ακριβώς, να βλέπει τον ήλιο στη θάλασσα, ακόμα κι όταν εκείνη είναι φουρτουνιασμένη, να βρίσκει μπόλικο οξυγόνο μέσα στην ασφυκτική ατμόσφαιρα του θανάτου που μαστίζει τα πάντα, να ονειρεύεται ανθισμένους κήπους μέσα στα συντρίμμια που προκαλεί ο ανελέητος πόλεμος των συμφερόντων, να τολμά να ερωτεύεται κόντρα στο παθιασμένο μίσος που προκαλεί η μοναξιά του εγωισμού και της απέχθειας. Γιατί μόνο έτσι ανακαλύπτεται το πολυπόθητο φως, εκείνο που μπορεί να δώσει το κουράγιο και στους άλλους να παλέψουν για να βγουν από το τούνελ του σκοταδισμού και της μιζέριας, εκείνο που θα τους δώσει τη λύση να καλυτερέψουν τον κόσμο τους, έστω να πολεμήσουν γι’ αυτόν τον πολυπόθητο κόσμο που όλοι μας προσδοκούμε.
Πριν φτάσουμε στις τελευταίες μελοποιήσεις και διακρίσεις, θα ήθελα να μου πείτε δυο λόγια για το πώς ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με την ποίηση. Τι σας έσπρωξε προς τα εκεί;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα νησί (τη Λέσβο), όπου η ποίηση ρέει στο αίμα του. Από πολύ μικρή έμαθα να ταξιδεύω μέσα από τις λέξεις, να δημιουργώ εικόνες για να ακουμπώ τα αμέτρητα παιδικά μου όνειρα κι έπειτα να σκαλίζω τις νότες στο πεντάγραμμο για να τραγουδώ τα συναισθήματά μου. Η συνέχεια ήταν εμφανώς αναμενόμενη. Τίποτα δε θα μπορούσε να σταματήσει το πάθος μου. Γιατί ήταν ακατανίκητη η έλξη που ένιωθα για τη δημιουργία.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το έργο σας; Πως θα χαρακτηρίζατε το ταξίδι σας από το «Μίλα μου γι αγάπη» μέχρι τον «Αύγουστο»;
Θα χαρακτήριζα το ταξίδι μου ανηφορικό, κοπιαστικό, αλλά ταυτόχρονα συναρπαστικό. Άργησα πολύ να τολμήσω να δημοσιεύσω υλικό από το έργο μου.
Οι λόγοι ήταν διάφοροι, οικονομικοί στην αρχή, επαγγελματικοί στη συνέχεια, οικογενειακοί, προσωπικοί και πολλοί άλλοι. Όταν όμως σε αρκετά ώριμη ηλικία πήρα την απόφαση, αλλά και το θάρρος να κάνω το ταξίδι αυτό, ήξερα πως δε θα υπήρχε επιστροφή ούτε και σταματημός. Γιατί ήταν τόσο γεμάτα τα συρτάρια της ψυχής μου με εικόνες, συναισθήματα και βιώματα, που δεν αρκούσε ο χρόνος της απαιτούμενης αναμονής της μιας έκδοσης από την άλλη.
Κι έτσι έφτασα σε ένα διάστημα πέντε μόλις ετών να μετρώ εννέα εκδόσεις βιβλίων μου, 35 τραγούδια στη δισκογραφία μου, και να βρίσκονται υπό έκδοση άλλα τρία βιβλία μου και υπό κυκλοφορία άλλα δώδεκα τραγούδια μου.
Το έργο μου προσωπικά το θεωρώ πολυποίκιλο, καθώς είναι πολλά τα θέματα με τα οποία έχω καταπιαστεί μέχρι τώρα, αλλά θα τολμούσα να πω πως στο σύνολό του εκπέμπει το δικό μου ψυχικό κόσμο και είναι κατά βάση λυρικό.
Ποιες είναι οι πιο πρόσφατες κινήσεις σας στη λογοτεχνία και τι ακολουθεί;
Πρόσφατα εκδόθηκε το ένατο κατά σειρά βιβλίο μου από τις εκδόσεις «άλφα πι» που έχει τον τίτλο «Αύγουστος». Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή ολιγόστιχων ποιημάτων, εκατό στον αριθμό, που ακολουθούν την αυστηρή φόρμα των τάνκα (δείγμα ιαπωνικής ποίησης).
Παράλληλα με τη συλλογή αυτή κυκλοφόρησαν ήδη δύο τραγούδια από την επερχόμενη ποιητική και μουσική μου συλλογή που θα κυκλοφορήσει το Φθινόπωρο που μας έρχεται και που ως κεντρικό της άξονα έχει το συναίσθημα της μοναξιάς. Πρόκειται για μια συλλογή που θα αφήσει το στίγμα της και στο χώρο της λογοτεχνίας, αλλά και στο χώρο της μουσικής, καθώς, όπως συνηθίζω να κάνω στις περισσότερες συλλογές μου, συνδυάζω τις δυο μου αγάπες τις οποίες επιχειρώ να προωθήσω ταυτόχρονα.
Τέλος, τον τελευταίο καιρό, επηρεασμένη και από τις ημέρες του εγκλεισμού, αποφάσισα να δημιουργήσω ένα ηλεκτρονικό περιοδικό αφιερωμένο στις τέχνες, το texnesonline.gr, στο οποίο μαζί με μια παρέα φίλων αρθρογραφούμε, παίρνουμε συνεντεύξεις από άλλους δημιουργούς, γράφουμε κριτικές βιβλίων που μας αρέσουν και γενικώς κρατάμε συντροφιά στους ανθρώπους με πρωταρχικό στόχο τη διάδοση της Λογοτεχνίας και των Τεχνών γενικότερα.
Τι θα λέγατε σ’ ένα νέο, μια νέα, κατά κύριο λόγο από τους ένστολους, που ενώ εκφράζεται, εμπνέεται, διασκεδάζει και πονάει με στίχους, με μουσική, με ζωγραφική, ταυτόχρονα δειλιάζει να βάλει υπογραφή, να «εκτεθεί», να δημοσιεύσει;
Δε σας κρύβω πως ως νέα δημιουργός είχα κι εγώ πολλές φορές αυτό το δίλημμα. Πώς θα μπορέσω να προβάλω το έργο μου δίχως να προκαλέσω τα αρνητικά σχόλια των συναδέλφων μου, ίσως και την αρνητική αντιμετώπιση της Υπηρεσίας μου;
Καλώς ή κακώς ανήκω σε ένα Σώμα αυστηρά πειθαρχημένο, στο οποίο η οποιαδήποτε καλλιτεχνική ανησυχία δεν έχει θέση. Το ίδιο, φαντάζομαι, προβληματίζει και αρκετούς ομότεχνους συναδέλφους μου, οι οποίοι, ενώ έχουν την καλλιτεχνική κλίση, αλλά και τη διάθεση να προβάλλουν το έργο τους, αντιμετωπίζουν αυτά τα εμπόδια μπροστά τους και θέτουν στον εαυτό τους τα ίδια ερωτήματα. Μερικοί επιλέγουν να κινηθούν στο χώρο χρησιμοποιώντας καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, κάτι το οποίο είχα κι εγώ εξ αρχής επιλέξει να κάνω. Κατόπιν, όμως, ωρίμου σκέψεως αποφάσισα ότι ο ελεύθερός μου χρόνος ανήκει σε μένα και κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες, χωρίς ευδιάκριτο λόγο.
Θα συμβούλευα, λοιπόν, τους νέους δημιουργούς να κάνουν αυτό που πραγματικά προστάζει η ψυχή τους, υπό τον όρο, φυσικά, ότι αυτό δε θα αποτελεί εμπόδιο ως προς την καθημερινή εκπλήρωση των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων, τις οποίες έχουν αναλάβει ως ένστολοι να φέρουν εις πέρας.
Η έκθεση, βέβαια, για την οποία κάνατε λόγο, θα σας έλεγα ότι είναι απαραίτητο κομμάτι της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο δημιουργός, αν θέλει να λέγεται δημιουργός, οφείλει να εκθέσει τον εαυτό του, γιατί μόνο τότε παράγεται πολιτισμός, απαραίτητο κομμάτι της περαιτέρω εξέλιξής μας ως γένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου