Αντίστροφη μέτρηση..

Και κάπου στο χείλος του γκρεμού τελειώνουν όλα.

Όχι γιατί το θέλησες ντε και καλά να γκρεμοτσακιστείς.

Μα πώς μπορείς να κάνεις πίσω όταν κι η τελευταία

σπίθα της ελπίδας σου γίνεται σκόνη;

Τίποτα πια δε θα 'ναι όπως πρώτα.
Ναι..ναι.. έχει συμβεί κι άλλες φορές, θα πεις,

πώς κάνεις έτσι και τα λοιπά και τα λοιπά..

Μα πόσες φορές να σκίσεις σε κομμάτια την καρδιά σου;

Πόσες φορές να πεις, ε και τι έγινε, δεν πειράζει,

έτσι είν' η ζωή, μην τα ζητάς όλα στα μέτρα σου..

Δε ζητάς τίποτα πια στα μέτρα σου. 

Γιατί τίποτα πια δεν είναι μετρημένο.

Ποτέ δεν ήταν. Το 'ξερες κι αυτό. 

Κι όμως ήταν τόσο όμορφο σα σκέψη, 

σαν εικόνα ζωντανή μέσα στο σάπιο μολυσμένο είδωλό σου.

Κοντεύει επτά. Και τα λεπτά κυλούν ανάποδα.

Γέρνουν οι λεπτοδείκτες δακρυσμένοι.

Τι κρίμα. Ποτέ δεν σε πίστεψε κανείς.

Ποτέ δεν είδε κανείς πίσω απ' τα συντρίμμια 

της κουρελιασμένης σου ψυχής.

Μήτε θα δει ποτέ του.

Συγνώμη να πεις. Κι ας είναι.

Αντίο..

Στέλλα Πετρίδου