Καραβάνι η ελπίδα του κόσμου.
Μες στη νύχτα βαδίζει και πάει
μ’ ένα πρέπει να ρέει εντός του
κι ένα μπαμ που στα χέρια του σκάει.
Γύρω η σκόνη μυρίζει μπαρούτι
κι οι ανάσες βουίζουν σα τρένα.
Είν’ η μοίρα του άτυχου τούτη,
που δε βρίσκει χαΐρι κανένα.
Θαλασσί της ανάγκης του τ’ αύριο,
βουτηγμένο σ’ αλμύρα και δάκρυ.
Σ’ ένα σήμερα που στέκει μακάβριο,
τ’ άγνωστο τον τραβά σ’ άλλη άκρη.
Μια γυναίκα κραυγάζει βοήθεια
κι ένα όπλο στον ώμο της βάζει.
Το παιδί της σακί πα’ στα στήθια
κι όπου εχθρός τη σαστίζει, λυσσιάζει.
Γύρω η σκόνη μυρίζει μπαρούτι
κι οι ανάσες βουίζουν σα τρένα.
Είν’ η μοίρα του άτυχου τούτη,
που δε βρίσκει χαΐρι κανένα.
Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα φιλοξενείται στο συλλεκτικό έργο με τίτλο "Συνομιλώντας με τον Τάσο Λειβαδίτη", εκδόσεις Όστρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου